Palabras de Amauta

Tuesday, July 31, 2007

NOVONEYRA CADA DÍA



Pode que nas camiñadas poéticas polas que devala o meu feble intelecto, Uxío Novoneyra teña un terreo de seu, un eido de avoengo patriótico e fe sincera na xustiza social requerida.
Novoneyra chegou a min polos camiños inversos que van de Compostela ao Courel por terras liberadas. Quero dicir, que cheguei á súa escrita a través dunha defensa explícita do meu ser urbán e nacionalista.
É sinxelo, hai tempo, cando eu inda contaba os anos cos dedos das mans, descubrín a poesía da Xeración Beat (case podería dicir que foi trala morte de Ginsberg). Acto seguido, nunha época na que agromaba o meu ollar espelido e unha necesidade xa perenne polo coñecemento, merquei o Howl (O ouveo, en edición bilingüe). Despois chegaron Kerouac, Ferlinghetti, Corso, Burroughs, e Uxío Novoneyra. Novoneyra si, cos seus versos sinxelos e as rapsodias casesque védicas retratando fidelmente a destrucción polo home e o imperialismo. Novoneyra, revisitado e requerido por un aldeán do xigantismo afásico das cidades, nestora tan proletarias como a caverna invernal dos versos do Courel.
Eu non vin dicir un serodio adeus a Uxío Novoneyra. Vin recoller na miña escrita, se for posíbel, o poder megalítico do seu seo poderoso, dese terreo sinfónico que esperte os meus sospiros acó, tan lonxe, onde se paralisa o silenzo.


I estes brazos inda son aqueles
que sosteron no souto a cabeza dos soños?

de Poemas da doada certeza i este brillo premido entre as pálpebras, Uxío Novoneyra

amautacastro@hotmail.com
Girona, 01/08/07

Sunday, July 29, 2007

EL INDA AGARDA...


Por se queredes asinar, porque para esgotar o apartheid Mandela tamén tivo que saír de prisión.

Monday, July 23, 2007

DIADA NACIONAL GALLEGA

És en l’actual marc, desprès d’anys d’hegemonia electoral del PP, quan davant les teatralitzades friccions existents entre el PP i el PSOE a Madrid, es fa més necessari que mai una resposta organitzada al discurs hegemònic que es contrueix des de l’Estat i que es consolida a Galícia a través de les institucions governades pel bipartit PSOE-BNG. Una resposta tan propera en el temps com és la Diada Nacional Gallega del 25 de juliol (Día da Patria Galega).

L’actual procés de Reforma Estatutària pactat entre les tres forces institucionals gallegues, PP-PSOE-BNG ens ha demostrat que en els 27 anys d’espai autonomista s’ha arribat a un punt mort palpable en un context fictici de consens absolut. Però malgrat l’esmentat consens, la realitat gallega més enllà de les suposades bones intencions de la Reforma Estatutària ens diu més aviat el contrari. Al televisiu deteriorament ambiental de Galícia hem d’afegir l’emigració de les capes juvenils de la població gallega, la sinistralitat laboral i la depredació del territori (amb 800.000 habitatges previstos arreu del litoral gallec). Tot això, construït i elaborat per tal de contenir, assimilar i segrestar el veritable esperit dels que estimem aquell poble, el poble gallec.

És per això, que des de la distància vull recordar a gallecs i catalans que el proper 25 de Juliol hem d’omplir d’esperança els carrers d’una terra silenciosa i megalítica que camina, poc a poc, cap a un terreny simfònic on la llibertat i el progrés són cosa de tots i totes.

Visca el 25 de juliol, Viva Galiza Ceibe!

amautacastro@hotmail.com
Girona, 24/07/07

Publicat pel Diari El Punt, secció El Lector Escriu

Sunday, July 22, 2007

EL JUEVES, CHÁVEZ E A DISTORSIÓN XURÍDICO-MEDIÁTICA




O grave suceso do secuestro da última edición do semanario humorístico El Jueves da man do xuíz Del Olmo e do Minsiterio Fiscal (dependente do Goberno Central) é motivo desta modesta entrada no meu blogue.
Unha pequena e recente retrospectiva histórica sobre o asunto acláranos que a liberdade de expresión no Estado Español está baixo unha constante vixiancia e supeditada porén ao control e supervisión exercidos polos poderes do Estado.
Desde o feche do diario Egin, o secuestro do video de Ardi Beltza (“Xornalistas o negocio de mentir”), o encarceramento de Pepe Rei, o feche de Euskaldunon Egunkariak, a suspensión de emisións de TV3 no País Valencià por decisión xudicial; até a xa coñecidísima caricatura de El Jueves. Exemplos do funcionamento do aparello xurídico deo Estado que están a sobrepasar á caste política da esquerda (tanto nacionalista como estatalista) que acusa nestes intres unha forte desmobilización que se fai patente máis se cadra.
Máis alá, a reacción alterna –ou máis ben a suposición da mesma- por parte do resto de medios de comunicación é inexistente. Nin El Mundo, nin El País, nin La Vanguardia se atreveron a tirar dos seus prelos a imaxe caricaturizada que é protagonista destas liñas. Si, eses mesmos medios que dispuxeron nas súas edicións das archicoñecidas caricaturas de Mahoma (aparecidas hai tempo nos medios escritos de Dinamarca) non dubidaron en facer silenzo ou en calificar nas súas crónicas o traballo editorial de El Jueves con diferentes zafiedades.
Por outra banda, o mundo da xudicatura (do que pouco cabe agardar) que carregara violentamnete contra o mundo da esquerda abertzale con todos os medios ao seu alcance, fixera tamén hai poucas semanas a través do “voceiro da tolerancia” ou sexa do Sr. Garzón unhas declaracións que non fan máis que afondar no pasado tendencioso do poder xudicial español. Dese pasado no que poderiamos incluir os diferentes feches de Hermano Lobo ou La Codorniz, precursores humorísticos de El Jueves, e que xa foran a cotío fechados pola ditadura militar. Tratábanse digo, dunhas declaracións de Garzón darredor da retirada da licencia de emisión en Venezuela de Radio Caracas Televisión (RCTV). Garzón, paladín do ananismo servil da “normalidade democrática” deixounos unha frase para a historia: “Cerrar RCTV es un ataque a la libertad de expresión”. Agardecendo, evidentemente con ironía, a fermosa perla garzoniana quero puntualizar que o caso de RCTV foi un episodio de dignificación revolucionaria de Chávez e do seu goberno. Non é o mesmo, non o é, fechar un medio de comunicación ao servizo do golpismo e da plutarquía venezuelana (agora en crise) que dramatizar unha portada dibuxada na que se amosa unha ficción humorística dándolle a cambio unha pena de prisión de dous anos (iso é o que piden) ao seu autor. Non é o mesmo quitarlle a licencia a RCTV que ter e manter en antena a cadea COPE que apoia a revisión histórica do golpe de estado do 36, a persecución dos dereitos dos homosexuais, e que sustenta ideoloxicamente o apartheid verbo das minorías políticas do Estado. Pois xa digo, até a propia democracia-cristiana catalá (nada sospeitosa de estremismo) se plantexou a eliminación das emisións da COPE no seu territorio durante o último mandato de Jordi Pujol.
Finalizando, o Estado Español reprime e secuestra, a esquerda é incapaz de respostar e mobilizarse, e os medios e o aparello xurídico sérvense dun dobre criterio para as súas presións políticas sobre o alterno.
Desexo pois, que o prezo dos que plantexamos a liberdade en todas as súas formas non sexa a incautación sumaria das nosas ideas. Desexo pois, que a expresión democrática do ridículo siga a encher as páxinas de El Jueves, pois desde a realización manifesta da comedia o inimigo se cadra é máis pequeño.

amautacastro@hotmail.com
Girona, 23/07/07

Friday, July 20, 2007

SARAMAGO CHOCHEA, PORTUGAL NÃO É ESPANHA




Veño de ler no portal http://www.rebelion.org/ un artigo tirado das axencias de noticias no que Saramago vén aprofundando na súa peculiar idea de integración ibérica, dígase asimilacionismo Portugal-España.
É ben sabido que Saramago chochea, xa despois da súa escabrosa polémica con Neira Vilas (da que fomos testemuñas a través das páxinas d’A nosa terra) arredor das declaracións do propio Saramago nas que aseguraba que el non entendía que se fixera literatura na España noutras linguas diferentes do español, moitos de nós chegamos á devandita conclusión sobre o empioramento do estado mental do nobel portugués.
Despois veu o seu posicionamento cara o voto en branco, cousa que di moi pouco del. Non por ser o voto en branco unha opción negativa (nin moito menos) senón porque é o propio Saramago quen ía nunha lista eleitoral (a do Partido Comunista Portugues). Supoño que non é prato de gusto que un destacado membro das listas do teu partido saia cun posicionamento tan individualista e que dá a entender o moito que el mesmo cría no ideario eleitoral do PCP.
Máis alá, agora chega coa historia (pouco críbel) da integración ibérica, explicitamente da integración de Portugal en España (sempre e cando se tivera claro o modelo de anexión, di Saramago). Meu compañeiro e amigo gardalivros, espero teña que dicir mais dunha cousa ante tal desagradábel afirmación.
Como nacionalista galego teño que dicir unha cousa: Portugal non é España. En calquer caso é unha nación con bastantes máis séculos de historia que o Reino de España. É por iso que propoño a integración, iso si, de España en Portugal (asimilando idioma, capital, e modelo republicano).
Minus malem Portucalem rest!

amautacastro@hotmail.com
Girona, 20/07/07

Thursday, July 12, 2007

TEMEU O PRODIXIO E A XENTE



temeu o prodixio e a xente
até ocultar os supostos polos que se presume a tristura

(sen sabelo caeu o protagonista
nun cubil no que anceia recoñecemento
deitado)

amautacastro@hotmail.com
Girona, 12/07/07

Sunday, July 08, 2007

NUNAVUT




Velaquí a bandeira nacional de Nunavut, as cores branca, vermella amarela e azul representan a Terra de Nunavut. A estrela do lado superior dereito é a Estrela da Noite (Niqirtsuituq) que guía ás embarcacións inuit, e o símbolo do centro é unha enxebre construcción megalítica da cultura inuit que é tamén guieiro de camiñantes cando a terra esta cuberta de neve.

Nunavut non é Tagen Ata nin Macondo, mais ten do pobo o alento e a labarada dos ceos boreais con acento inédito.
“A nosa Terra”, Nunavut en lingua inuit, está composta por 9 grupos étnicos inuit que se adican esencialmente á caza, á pesca e á industria da pel. Os inuit son o pobo autóctono das terras árticas do mundo. Os seus dominios realmente percorrerían desde as zonas máis finistérricas de Siberia, até Groenlandia, pasando por Alaska, Canadá, e Québec. Falamos pois dun pobo adaptado as condicions máis estremas do planeta e que alberga no seu seo 5000 anos de historia impermeábel aos anceios colonizadores dos imperios. Ancorados nas súas crenzas os inuit mostraron ser un pobo fidel aos seus pilares culturais cando os europeus chegados ás terras do Canadá tentaron introducir a Biblia entres os poboadores inuit. A conflitiva resposta déuse non só no relixioso senón tamén na defensa do seu idioma o inuktitut fronte á educación formal imposta polo gorberno do Canadá. Mais da presenza do “home branco” , qallunaat en inuktitut, ficaron as epidemias que reduciron en dez veces a poboación inuit dos teitos boreais. Malia o xa comentado, a presenza dos descubridores non chegou a algunhas zonas inuit até a década dos vinte do século pasado.
Pero o grande cambio político do que estamos a falar, que é o nacemento de Nunavut comao grande territorio autónomo do Canadá, foi un proceso que se estendeu desde o ano 1970 até o ano 1999. Velaquí a folla de ruta:

1971 o pobo constitui o Inuit Tapirisat (xermolo do actual goberno autónomo)
1973 fállanse 3 sentencias xudiciais a prol dos dereitos históricos do pobo inuit sobre a súa terra
1976 apreséntase a Proposta Nunavut ao Goberno de Ottawa e escomezan as negociacións para lles otorgar terras aos inuit
1982 a maioria dos habitantes do actual territorio de Nunavut votan afirmativamente a separación administrativa do Canadá, feito polo que o goberno inicia o acordo condicionado á creación de Nunavut.
1992 (maio) os poboadores inuit votan positivamente a segregacion de Canadá
1992 (setembro) os negociadores do goberno central e os inuit fechan un acordo sobre o reparto territorial
1992 (novembro) o 84.7% dos poboadores de Nunavut ratifican en referendum o acordo para o reparto de terras
1993 o goberno de Canadá promulga a Lei Nunavut e o Acordo para a Concesión de Terras a Nunavut.
1999 (febreiro) celébrase a primeira Asemblea Lexislativa de Nunavut
1999 (abril) Constitución de Nunavut.

Desde os primeiros acordos entre os xefes inuit e o goberno do Canadá foise estabelecendo un proceso de rexeneración territorial do pobo inuit, constituindo diversas divisións territoriais por materia alimenticia (tal e como marca a economía autóctona dos inuit). E culminou na aprobación da Consitución de Nunavut o 1 de abril de 1999.

O Acordo para a Concesión de Terras a Nunavut xirou darredor da varios eixos:

· Concesión de 1.1 millóns de dólares a pagar entre 1993 e 2007 (como trato compensatorio por parte do Estado que será o pagador subsidiario)
· Dereito sobre 355.842 quilómetros cadrados de terra en posesión, 1,9 millóns de quilómetros cadrados de asentamento inuit, e 35.257 para a explotación mineira.
· Reparto proporcional da representación indíxena en relación á súa representatividade poboacional (85%)
· Participación nos beneficios provintes das materias primas existantes no seu territorio e baixo o contro do Estado
· Criterios de representación gubernativa dos inuit nos órgaos locais de Nunavut (máis de 700 na actualidade)
· Garantir o modelo educativo inuit así como o acceso ao mundo laboral en igualdade de condicións para a poboación indíxena.

Acutalmente, Nunavut ten darredor de 30.000 habitantes dos que un 85% son inuit, sendo unha poboación especialmente xove (o 60% dos seus poboadores ten menos de 25 anos), e é gobernado polo ITK (Inuit Tapiriit Kanatami), un partido nacionalista cunha liña política baseada no etnicismo e nunha ampla presenza da muller entre os seus membros. O goberno autónomo xestiona o 95% dos seus recursos económicos (non así os minerais), pero o modelo de Nunavut constitui unha especie de Estado de Libre Asociación ao Estilo de Porto Rico (ou ao estilo do plantexado no Plano Ibarretxe para a reforma do Estatuto Basco).

Dentro do mesmo estado, no Québec os inuit contan cos diversos asentamentos dentro do Noroeste da Península do Labrador. Québec recoñece 11 nacións dentro do seu territorio. Son 11 nacións autóctonas entre as que se contan asentamentos dos indios mohawk, furóns, algonquinos, e tamén inuit (entre outros). O espazo autóctono dos inuit do Québec é Nunavik, e é recoñecido oficialmente polo Québec como nación dentro da súa Carta dos Pobos Autóctonos.

Que a forza dos pobos boreais exerza de polo senlleiro para este norte que guíe o compás dos pobos aboríxens deste planeta. Unidade para o pobo inuit, terras para os da terra, pobos para os que desexamos liberdade e vitorias para dictar xustiza diante da historia.
Saudos!

amautacastro@hotmail.com
Girona, 09/07/07

Thursday, July 05, 2007

SOTA EL CONTROL DELS MARRANS #2

És habitual que les persones triïn el nom dels seus fills segon les seves apetències personals, tradicions familiars o, fins i tot, filiacions polítiques. En aquest cas, escric sobre una situació real (com totes les que es narraran en aquesta secció) en que una persona fa una mofa cruel d’un nom només pel fet que aquest no pertany al seu imaginari personal i lingüístic.

CAS PRÀCTIC 2: El nen que es diu Gaizka

Marrà #1: Mira que se llevan ahora esos nombres tan raros. Hay gente que le da por ponerle a los niños nombres como Pol...Y digo yo, qué nombre es Pol? A poco más y le ponen un nombre de teletubbie!
Marrà #2: Si, es verdad! Ya no hay nombres de los normales. Vamos, nombres como los de antes. Qué ha sido de nombres como Mari Carmen, o Antonio?
Marrà #1: Calla, qué me vas a contar! En el colegio de mi hija hay un niño que se llama Gaizka, que se ve que es un nombre vasco. Ya ves tú! Claro, los niños no lo entienden y en el colegio le llaman “Kaka”. Es que los nombres vascos son muy raros...Yo creo que el cura que bautizó al Gaizka este, no sabía si bautizaba un niño o un perro...

És important dir i repetir que aquesta conversació és real. Suposso que les persones que parlavan d’això no eren conscients de dues coses. Primer, que almenys un dels presents (és a dir, jo) té un nom en una llengua que potser a aquests dos marrans els hi semblaria “de segona”. I segon, que cadascú fa la seva tria quan li posa nom al seu fill. Gaizka o Mari Carme, són tots dos ben correctes. El que no ens cal és que facin de la seva norma un propòsit de colonització intelectual dels presents. Jo dic no a la seva “normalitat”.
Nota mental: Si a ells els molesten els nostres noms és perquè estem fent bé la nostra tasca. Sigueu originals!


amautacastro@hotmail.com
Girona, 29/06/07

Monday, July 02, 2007

LUIS EMILIO RECABARREN, ANIVERSARIO DA SÚA VIDA



(...)
de Recabarren, las banderas rojas
fueron de las minas a los pueblos
(...)

Pablo Neruda, da poesía Recabarren (1921)

amautacastro@hotmail.com
Girona, 03/07/07

Sunday, July 01, 2007

MILITARISMO E INMIGRACIÓN



É ben sabido, que hai unha longa historia de loita contra o militarismo español en diversos puntos do Estado que vai desde o rexeitamento ás quintas obrigatorias para ir á Guerra de Cuba até os últimos insubmisos ao exército español que foron xulgados tanto en Galiza como noutras partes do Estado.
Deste proceso resultou a vitoria parcial de non termos que ir a filas obrigatoriamente. A fin do servizo militar obrigatorio non significou a fin do noso militante antimilitarismo.
É por iso, que despois da xa coñecida nova do pasado 28 de xuño na que varios militares españois morreron nun atentado contra o blindado no que circulaban, moitos decidímonos a afinar a nosa crítica agora diante dunha situación que por nova non é menos puníbel.
Tres dos devanditos soldados, militares profesionais todos eles, eran cidadáns de Colombia. Hai anos xa que nas FAS é permitido a entreda de cidadáns non-españois que pertenzan ao”espazo histórico” (sic!) da hispanidade ou das ex-colonias españolas (caso de América Latina ou Guinea-Ecuatorial). Desde aquela, as campañas véñense centrando na entranda de diferentes colectivos “minoritarios” dentro das FAS caso dos inmigrantes ou as mulleres.
Pois ben, desde 2002 as FAS teñen un colectivo inmigrante que está arredor do 9% do total dos profesionais que integran o exército. Neste caso, o 9% aumenta en situacións de guerra até un 30% (nas zonas do Líbano e do Afeganistán), superando ao caso do exército ianqui que en zonas de guerra chega a ter até un 17,5% de cidadáns estranxeiros dentro das súas tropas. Sendo, no caso español, Colombia e Ecuador os países máis presentes en conflito (até un 80% dos estranxeiros en situación de guerra son deses dous países).
España utiliza aos estranxeiros como “material de guerra”. Bens que se poden perder, que poden causar baixa, e que probabelmente se esquecen co simple paso dos días (ou é que alguén os lembra despois da ameaza de bomba de Eivissa?).
España non nos dá datos sobre este colectivo. Non sabemos cantos inmigrantes acceden á súa nacionalización pola “vía rápida” despois de pasaren polo exército. Non sabemos cantos “defenden” o noso territorio, non sabemos cantos teñen que marchar a “misións de paz”. Pero sí, eles así o elexiron (tampouco se lles pode quitar responsabilidade no asunto).
É tarefa nosa, alí onde esteamos, mostrarlles aos inmigrantes a realidade que nós mesmos desprezamos no seu momento e que tanto padecemento nos trouxo. Eu propoño, recollendo o espírito histórico da nobreza, que sexa a Familia Real a que vaia ás guerras que nos quedan polo mundo adiante. Que así sexa.

amautacastro@hotmail.com
Girona, 02/07/07

Estadisticas y contadores web gratis
Estadisticas Gratis
Estadisticas Gratis