SMARA, SAARA OCCIDENTAL OCUPADO

Smara oración daquela noite unha miseria luminosa
sentinela vella embozada contra o vento
ulster de paixón praia de náiades
sirius esparexido na poeira rosa do deserto

Smara benamada
gorece ao arcano co asubío dos crótalos
di con desprezo que desexas ser libre

amautacastro@hotmail.com
Girona, 28/05/07

“NASCE O POVO”

Nasce o povo, é o própio povo no máximo das suas qualidades. Como o poeta, vai na frente do povo. O poeta e o Herói constroem os povos, dão-lhes vida, personalidade, dignidade e vida. São momentos supremos na vida de uma nação e na vida de um povo. Tão necessários como o ar que se respira, a comida que secome, a mulher que se ama. Por isso os inimigos do povo, os traidores do povo, os que querem enganar e desgraçar, tentam apresentar poetas e heróis nas praças públicas. Mas, amiga, esses são falsos heróis e falsos poetas. O poeta está na praça quando o povo clama, pedindo liberdade. O herói está na frente do povo quando o povo se levanta, conquistando liberdade. Os outros são fabricados, poetas incensadores dos tiranos, nascidos de um sector de classe, vendidos por migalhas de pão de mesas ricas, capados no seu poder criador igual que um capão que tem a plumagem tão linda como um galo, mas não tem nenhuma força viril. E os que, coroados de louros, se apresentam como heróis são apenas tiranos sobre o povo, em dramático carnaval.

de Jorge Amado, O Cavaleiro da Esperança

EVA FOREST, IN MEMORIAM

Seica o crepúsculo xa veu e tamén as bolboretas

por ti

balreirada na lúa inxel que co vento te acariña

amautacastro@hotmail.com

Girona, 22/05/07

ELECCIONS E APOSTAS MUNICIPALISTAS

Penso que en clave transnacional, que bascos, galegos e cataláns, pretendemos oferecer no marco do Estado Español ( con máis ou menos inxerencia da lei de partidos) unha alternativa diferenciada á política municipalista.

Por unha banda, os esforzos gallaecianos por crear novas iniciativas locais, máis ou menos aglutinantes, teñen prendido con precariedade sobre unha realidade adversa. Unha realidade na que subsiste unha reconcentración do voto darredor das tres opcións que no marco nacional galego levan casesque o conxunto dos sufraxios. Alén das comentadas opcións, aparecen no cenario novos proxectos que supoño terán unha sorte limitada pero que por arriscados merecen o premio de seren o único lábaro do resistencialismo político da esquerda. Xurdidas deste novo pulo acontecen en Vigo, Ponteareas e Cangas varias agrupacións electorais nidiamente nacionalistas que recollen o espectro histórico do nacionalismo de raigame social e o movimento xuvenil. Testemuñas elas dun contexto sumamente negativo no que pode que somentes fique todo niso, nunha aventura probabelmente tildada de soberanismo de salón e de voto inútil polos que desde hai décadas “andan noutras cousas”. Fiquen comigo os seus soños, os soños deles, da xente irreductíbel, dos anceios transparentes e inigualábeis daqueles que inda invicto o inimigo seguen a loitar pola imposíbel vitoria.

Noutro punto se sitúan as plataformas electorais bascas. Das presentadas entre as dúas liñas de acción electoralista (ANV e EAB) na circunscripción española de Bizkaia ficaron ilegalizadas o 80% das listas de ámbalas dúas formacións, en Gipuzkoa o 50% e en Nafarroa e Araba un 40%. As correntes abertzale-socialistas, xa sexan en listas brancas ou en listas oficiais, non se poderán presentar en varios feudos históricos da esquerda independentista basca (Andoain, Ondarrua, Etxarri-Aranatz, e mesmo en Bilbo). Un outro exemplo da represión xudicial española sobre un sector ideolóxico que abrangue arredor de 150.000 votos somentes no territorio da comunidade autónoma basca. Un paso máis para a fin das negociacións, que podo dicir.

Doutra banda, desde o meu bairro miro Girona con novas expectativas. Das Candidaturas d’Unitat Popular, a de Girona está a ser un bo achádego para os que cremos nunha outra forma de facer política desde a esquerda. Do traballo destes últimos anos, creo non ser o único que cre que desta vez o primeiro rexedor da esquerda independentista en Girona está ben perto da lista de CUP. Desde que cheguei a chan gironí, hai dous anos e medio, tiven certo interese na tarefa que se estaba a desenvolver desde as CUP’s das distintas zonas dos Països Catalans. O resultado é máis que positivo, descoñecendo iso si a dinámica interna, podo dicir desde o exterior que se están a facer ben as cousas. A CUP de Girona semella un colectivo ben coesionado a partires de membros históricos do independentismo da comarca e a xente moza que se viña aglutinando entorno aos Maulets e ao sindicato estudantil CEPC(agora reunificado e rebaptizado coma SEPC). A súa acción social ten coma vértice o casal independentista El Forn, bastante activo no último ano (trátase dun local social ben situado e que se vén xestionando dunha forma semellante aos que operan na Galiza). Dicía pois, que a CUP semella un colectivo ben coesionado, unha especie de asemblea onde a esquerda independentista pouco a pouco se fai maior e vai acadando certos reptos históricos que até o de agora semellaban lonxanos.

Á CUP de Girona saironlle ben o movimento asembleario contra o vial das Hortes de Sta. Eugènia, as mobilizacións contra o PP e o Rei, as loitas estudantís contra o proceso Bologna, as convocatorias comarcais da Diada Nacional de Catalunya, as festas pola lingua, e a presencia cotiá e inda limitada nalgúns medios impresos.

Os eixos da súa campaña son claros, educación e coesión social, lingua e cultura popular, dereito á vivenda, mocidade, e defensa do territorio e dos recursos. Alén diso, foi permeabilizando o seu discurso ás achegas autoxestionarias dos distintos Centros Sociais Okupas de Girona, ao modo ecoloxista sufragado por Els Verds-Alternativa Verda (que forma parte da lista), e mesmo á loita antirrepresiva dos encausados e engaiolados pola coñecida “Operació Estany” e do caso da anarquista Núria Pórtulas.

Todo sexa ben dito, as cousas ben feitas ben saen, pero os 2000 votos que se antepoñen para acadar un concelleito en Girona, semellan un muro elevado malia o esforzo exercido.
Eu seguirei asexante, á espreita dun futuro de participación e ruturismo democrático merecido. Da miña solidariedade coa esquerda abertzale non pretendo gloria, mais si para os pobos que resoan no meu peito. Destes medulios que ecoan non espero grande cousa, pero por mérito dos que neles loitan quero expresar co meu alento, camiños de redención non-armada e brados formulados con desasosego para aqueles que inda non son nesta sociedade sentinela dos poderosos.

amautacastro@hotmail.com
Girona, 21/05/07

A DESFEITA QUE ESTÁ A CHEGAR (CARTA A IASSER ARAFAT)

Benquerido irmán,

Penso que na redención celéstica na que te situou o teu pobo, debe o ollar licuado das túas meniñas observar con pesadume o futuro en fite. Lembras agora no concurso dos deuses desaparecidos, o acedo po da medina en lume requecido pola inmensa tortura do muro israeliano? Ou as palabras sen dono que emitidas polo verbo de teu inzaban os pobos con varudos candullos de oliveira para mostrar con ira a loita inacabábel pola terra que é vosa e o berro dos laicos?

Lembras supoño, e laias co adverso ceo que se precipita nas cadeas ermas que ancoran os fillos de teu á terra que lles deu a historia e lles usurpou o demo. Lembras digo e non ceso, a soidade túa naquela e nestoutra batalla guiado polo brazo firme da munición repetitiva coa que guiaches as mil e unha vitorias.

Se cadra, irmán Yasser pai noso como o Miño, o cadoiro dos días aqueles de avanzar continuo chegou varado á desértica fronteira dos homes que non entenden (por cegos e orfos da luz do teu tocado e da túa extensa fereza) que non desexan o entendemento.

Poño por ti grande empeño no meu sentimento inda por lonxano propenso a escoitar as vitorias e laios do teu pobo. Dor, poño tamén, en sentindo a barbarie funesta e non-patriótica dos irmáns que depenican as balas entre as casas de Ienín e o ferro entrecruzado de dous odios que gorecen ao inimigo con novos folgos e pulo insuflado polos propios erros.

Fecho con temor e presto da túa resposta a carta que eiquí se acompaña. Non sen antes, irmán, deixar pranto de min cheo de raiba polo esplendor que te levaches alí lonxe onde a sabedoría de teu ser enxerga con forza e se fai máis ca nunca necesaria.

Saúde e Patria!

amautacastro@hotmail.com
Girona, 21/05/07

SARKO...NON

ORGULLOSO DUN CADÁVER

Comezou en Igor Lugrís, poeta e patriota da Galiza Leste, unha aposta poética en rede por un cadáver versificado, que supoño deu varios centos de voltas pola espazo virtual galego-portugués.
Estes cadáveres (poesías nas que os actores eramos case descoñecidos entre nós) acabaron pendurados nunha exposición iniciada nas terras da Galiza Irredenta, Galiza do abrente e tamén do desencontro.
Agardecendo a inclusión dos meus versos nos cadáveres, fecho esta entrada co cadáver #51, poema que asinamos varias persoas. É unha fermosa e orixinal achega poética que principiou co verso de Igor Lugrís “Há umha certa luz incompreensível na distáncia” e que por medio de Xabier Paradelo chegou a min.
Propoño que adiviñedes cal deles é o meu verso. Grazas en calquer caso.

amautacastro@hotmail.com
Girona, 28/04/07

Há umha certa luz incompreensível na distáncia
unha palabra afogada un sinal ou desexo
que chama por nós en peiraos neboentos
que enche as nosas bocas co agre da desfeita
há um arco-íris morto no interior de um búzio vermelho

O grito da distáncia rabunha o horizonte
e nós, ciscados coma cunchas nunha praia,
coma como sen comas, a ferver,
quizais á noite me atreva a ler a túa carta
a lamberme coa túa lingua de sal

A distancia comeza os parágrafos do adeus
esta-nos a medrar a neve nas mans
podémonos declarar en folga, cantarlles aos paxaros
ou emulalos e seguir á espreita de novas primaveras revolucionarias
que principien agora sen distancia nas mans provenzais dos labores antigos

Igor Lugris
eduardo estévez
mario regueira
elvira riveiro tobío
Xavier Vásquez Freire
Ramiro Vidal Alvarinho
Mario Regueira (bis)
Daniel Salgado
Xiana Arias
Lorena Souto
David Pobra
Isaac Lourido
María do Cebreiro
Xabier Paradelo
Amauta Castro

DELENDUM EST ROQUE

En mayo en el mes de los lirios
Roque se fue
su pueblo no lo vio partir

En Salarrue, de Roberto Armijo (poeta salvadoreño)

TALLINN: CIDADE BRANCA, CIDADE VERMELLA

Nos disturbios acontecidos en Tallinn (Estonia) arredor da retirada do monumento ao Exército Vermello e a exhumación dos 13 soldados soviéticos soterrados baixo o devandito conxunto, moitos quixeron ver un conflito étnico entre a posición gubernativa e a minoría rusa.

Discrepo. Fomos, hai anos, non poucos os que trala caída do socialismo real decatamos un outro proceso dalí saínte. Da independencia das repúblicas bálticas, da separación de Checoslovaquia, etc. Fíxose evidente un auxe das nacionalidades en Europa (claro está na Europa do Leste, na Europa que era necesario fragmentar). Doutra banda quedabamos nós: galegos, bretóns, cataláns, corsos...Nacionalismos inspirados en ideosistemas sociais, en recuperacións etnico-culturais, en ecoloxías e anticolonialismos.

Dos outros nacionalismos emerxeu un europeísmo ultra. Unha readecuación desde a dereita dos descontentos populares existentes no sistema de antano. Unha dereita que loitou desde Europa por ilegalizar símobolos e partidos (lembremos que o Parlamento Europeu ilegalizou nunha mesma sesión a svástica e a estrela vermella).

Desta nova tradición emana a resposta represiva de Tallinn: 600 detidos e 66 feridos. Eliminar un símbolo da loita contra o nazismo coa humillante exhumación dos soldados soviéticos, non é unha exemplificación da tensión étnica senón da visicitude nefasta de ultraxar a memoria histórica da esquerda. Quedou claro?

amautacastro@hotmail.com
Girona, 01/05/07

1º DE MAIO / 1 DE MAIG

Poble, treu-te aquest gep. Alça’t i salva’t
De la saliva d’una llengua estranya.
Al bat del sol dóna la mida
De les espigues

Joan Brossa de Primer de Maig, a Els entrebancs de l’univers