Palabras de Amauta

Sunday, February 26, 2006

A resistencia sarda que avanza


Illa: oco insubmiso,
infantil xogo:
xa non estás
entre a túa mesma luz.
Xa rodas lonxe dobregada en todo,
¡Que perfeita e que descoñecida!
illa.
Álvaro Cunqueiro


Unha illa, un anaco de terra que pretende diferenciarse do eido peninsular polo que planexan a decadencia e o desprezo da dereita reaccionaria (dígase Forza Italia, Alianza Nacional e a Liga Norte). E da esquerda sobrepasada polo novo fenómeno de federalización italiano, gorecido polas posicións da Liga Norte no goberno e que vén de favorecer o predominio económico das pequenas nacións alpinas.

Unha illa, que se debate pola súa pervivencia no devir dos séculos e da globalización, fronte á tolemia imparábel da fin dos ecosistemas lingüísticos, fronte á italianización da mocidade, fronte á apropiación dos referentes ideolóxicos de masas (léase Antonio Gramsci, Grazia Deledda, Garibaldi) en mans do estatalismo centralista.

Unha illa, que sobrevive en cada cartaz pendurado, en cada mural, en cada marca de bala, en cada zunido de launeddas, en cada rabaño de ovellas asulagando a campiña e o tempo, tan cadencioso.

Pois ben, nesta eira de complicados sucos fai seitura un movimento nacional de amplo espectro ideolóxico ( que vai desde o mero autonomismo até o independentismo de carácter socialista). Este devandito xermolar, provén no que ao meu entender serían dous procesos diferenciados; por unha banda, o proceso de recomposición nacional sufrido na Europa occidental trala caída do Muro de Berlín e, un segundo proceso máis de índole interna, que catalizado polos sectores socialistas do movimento desemboca nunha forza unívoca independentista IRS (Indipendèntzia Repúbrica di Sardigna).

Esta estrutura partidaria xorde dun intento fallido por unificar os tres sectores interactuantes no movimento sardista. Fallido digo, e iso sóame bastante a certas latitudes que coñezo, visto que del ficou excluído o núcleo autonomista do PSA (Partito Sardo d’Azione), debido a un cruce de intereses políticas do que saíu victorioso Sardigna Natzione (agora integrante da casa común independentista do IRS).

IRS pois, pretende a recuperación ideolóxica dos grandes mitos do sardismo autodeterminista (Simon Mossa, á cabeza) e a reapropiación de figuras senlleiras da Sardeña; lémbranos tamén IRS, a activa entrega da poboación civil pola desmilitarización da illa (puntualizo que 60.000 hectáreas foron base militar estadounidense até hai ben pouco tempo); posúe a central sindical máis forte e numerosa da illa (a Confederación Sindical Sarda), e o sindicato gandeiro independentista Kuilles ( de forte implantación na rexión central da Illa).

Programaticamente, notamos cambios estratéxicos lóxicos nun movimento que agroma nestes últimos anos. Independentismo, pacifismo, traballo asociativo, sindicalismo de clase, antimilitarismo e un internacionalismo solidario coas pequenas nacións.

Diante deste pobo, grandes retos semellantes aos que mastigamos en Galiza. Envellecimento poboacional, un elevado paro estrutural, unha poboación que vive maioritariamente do gando ( e por tanto, dependente dos subisidios chegados desde Roma) e do sector turístico, e unha emigración xuvenil que deixa á Illa coma unha nai que perde aos fillos. Unha emigración que non é nova e que sufriu as mesmas xeiras migratorias que o noso país (América, centro de Europa, e por último as zonas máis desenvoltas do estado italiano). A identificación rural do idioma sardo, que perde falantes mentres comeza a dar pasiños polo seu propio rexurdimento nacional. E un machismo social tinxido de dogmatismo cristián.

Desde estas letras só desexo, que os eidos de Cosima dean froito na seitura, e que o Gennargentu esconda as furtivas miradas das mulleres da Barbagia para protexer ás xentes de casa xenerosa ante a fin das identidades.

Girona, 21/02/06
Amauta Castro

Francesc Ferrer i Gironès, ou o patriotismo transversal


Però hem viscut per salvar-vos els mots
per retornar-vos el nom de cada cosa,
perquè seguíssiu el recte camí
d’accés al ple domini de la terra.

Salvador Espriu


Veño de asinar o pasado sábado 18 de febreiro, o libro no que varios milleiros de persoas de tódolos recantos das comarques gironines e da vida pública catalana, deixaron constancia do recordo polo compañeiro da xente e teniente de alcalde (independente por ERC) do concello de Girona, Francesc Ferrer i Gironès.

O acontecido con Ferrer i Gironès, non foi máis ca o feche definitivo dunha vida que concluía cunha xa coñecida enfermidade que non o afastou até os últimos días, dos seus traballos diarios tanto na alcaldía coma no xornal El Punt. Ferrer i Gironès deixou de estar entre os vivos legando unha obra feita de pequenos eslabóns, pero que en perspectiva rematou por ser o esquelete dun pensamento meditado día a día, unha coluna vertebral de artefactos liberadores básicos para a contenda diaria.

Eu somentes lembro coincidir con Ferrer i Gironès nun pequeño acto pola lingua en Girona, co gallo do anual Correllengua. A paipa e o xeito de falar, a grande estatura da súa obra, o sentir do hino nos seus beizos dan a idea de que o que aquel home transmitía era o compromiso cun pobo en camiño directo polos dereitos nacionais e sociais. E un decátase de que nos movimentos nacionais de entidade, ás veces sucede que o ronsel da traxectoria dunha soa persoa acaba por mostrar o camiño a outras moitas. Casos coma Agostinho Neto, Nasser ou Castelao rematan sendo referentes para unha cultura nacional, lonxe de plantexamentos liliputienses ou sectarios. Tanto nos ten, afondar agora no compendio ideolóxico de tan senlleiras personalidades, sexa desde un punto de vista político ou doutro, pero todos recoñecemos a excepcionalidade destes homes (e mulleres tamén) capaces de guiaren pobos trala súa estela.

Pero, Ferrer i Gironès era doutra caste. Una deses patriotas que recollen o que sementan, aos poucos, de vagar. Desas persoas que acordan (moi cedo) da cama pensando na loita presente e que se deitan (moi tarde) pensando no mañá e nas posibilidades de victoria que se desprenden da loita. Xentes que, coma Ferrer i Gironès, sustentan pequenos anacos ideolóxicos de nós ( e velaí a súa pegada), xa nos deixan camiño da tebra. Deixan orfa á xente que traballa canda eles, canda nós –nomeo neste caso tamén a perda de Álvaro Cunhal, morto hai uns meses- na procura da proxección das conviccións propias.

Fica pois o exemplo, o camiño incansábel de activismo social e cultural de Ferrer i Gironès polo seu país e pola comarca que desde o inicio da longa noite foi un facho de silenzosa teima pola catalanidade.

Dou pois comezo ás Palabras de Amauta, louvando ao ensaísta, historiador, etnógrafo, e constructor nacional Francesc Ferrer i Gironès,

Des de la nit els teus ulls també veuran
la primavera dels nostres Pobles.

Amauta Castro
Girona, 18/02/06

Sunday, February 19, 2006

Benvid@s

Saudos a todo o mundo,
Veño de crear este pequeno blog coa finalidade de deixar constancia dos meus pensamentos máis habituais, e para dar fin á necesidade de expresar/comunicar as ideas e os consellos deste humilde "guía" (Amauta en quechua)...
Saude e Patria!

Estadisticas y contadores web gratis
Estadisticas Gratis
Estadisticas Gratis