Palabras de Amauta

Thursday, August 27, 2009

SER MÚLTIPLES (MODELO PARA ARMAR): RAMADÁN

Unha das formas que sempre tiven para aceitar a miña multiplicidade foi a predilección por calquera forma de cultura que se me presentara diante. Sei que por primeira vez neste tempo poño unha receita de cociña nesta bitácora. E non precisamente da cociña galega que tanto amo eu e que tanto amou o meu benquerido Cunqueiro.
Trátase da Harira. A harira é a sopa típica de Ramadán pero só en Marrocos. Noutros países do mundo musulmán o xaxún do mes de ramadán que agora principia faise con outros produtos máis relacionados xeográficamente coa zona da que se trata. En Exipto e Gaza soe facerse o xaxún con arroz, mentres que en Siria faise cunha sopa a base de regaliz e carnes. Como me gustou moito a vez que aprobei, acadei a receita través do meu compañeiro marroquino. Hai moitas formas de facela, pequenos cambios entre os ingredientes que lle poñen uns ou outros, pero a base vén sendo a mesma. Unha sopa a base de legumes e produtos da horta, completada cunha serie de especias e carne (xeralmente año ou vitela).

Velaí vai a receita:

Nunha ola póñense 2 cebolas reladas, 1 quilo de tomates maduros relados, follas de apio picadas (un chisco somentes), un vaso de garavanzos, un vaso de lentellas, sal, pementa negra,xenxibre en po, perexil picado, cilantro picado, media culleradiña de canela, a carne (recomendase que teña óso). Sofrítese. Todo isto cúbrese con auga e deixase ferver a lume medio durante 45 minutos ou unha hora (depende da carne).Por outra banda faise unha mestura en auga fría de fariña e agua. Iso vaise traballando orixinal mente a man pero podería ser unha culer ou cunha variña ou mesmo cunha batedora. Cando quede feita a mestura, bótase a modo de espesante sobre a sopa, mentres se vai remexendo todo ate quedar disolta. Cando a sopa volve ferver (a lume medio) engándense fideus finos (a gusto de cadaquén)e rectifícase o punto de tomate cun chisco de tomate fritido (se fora preciso). Finalmente estrélase un ou dous ovos sobre a harira e...Feito!

A harira soer ir acompañada de postres. Dátiles, noces, e algo de repostería. Recoméndase, para quen non a probara, a chebakia marroquina. Dóce por excelencia de ramadán e que é o compañeiro típico da harira.

Envío unha ligazón dun video de youtube no que se pode mirar como se prepara a harira. Pode haber lixeiros cambios, hai que non lle bota algún dos ingredientes e hai quen lle bota a maiores, cenoria, ou cúrcuma, ou tamén nabo, ou incluso quen lle bota un pouco de limón sobre o resultado final da harira.

Velaí vai a ligazón... E que desfrutedes da receita!


Amauta Castro
Girona, 27/08/09

Wednesday, August 19, 2009

OS MEUS HAIKUS


Froito da preparación persoal para afrontar a miña vindeira viaxe a terras de Oriente (será no mes de novembro), van estes haikus moi estacionais e moi tradicionais. Agardo que sexan do gusto de quen os lea e que coa beleza do sinxelo aparezan ante os sentidos co rigor elemental da estación estival.

Unha aperta.

VERÁN

Seixos no río
cabaliños do demo
De novo o vran

Rouba da leira
un careixón vermello
Calor de xuño

Tempo de verán
tece na arañeira
Serán á sombra

Navegar fondo
po que pendura no ar
O vento quedo

Baixo a faia
acorda da soneca
unha meniña

OUTONO

Arces vermellos
xardín do tempo vello
Tarde de chuva

Van os paxaros
No sul unha paisaxe
que acontece

Ecoan os sons
do río unha pedra
Medran os liques

Un pailebote
ouvea na néboa
Comeza a mañá

INVERNO

Mañá xiada
encolleitas no branco
Unhas crianzas

Cheira a fume
a cheminé refulxe
Madeira preta

PRIMAVERA

Lúa de fouce
na fronteira do día
Virán as flores

Fía na rede
as áncoras botadas
Un mariñeiro

Por Amauta Castro
Girona, 19/08/09

Tuesday, August 04, 2009

CIDADE-PROVISIONAL

Volvo de Milán por vez segunda cun par de libros no peto da miña inesgotábel Grazia Deledda. Alén diso, dos bos recordos, das boas exposicións, dos libros, das persoas...Volvo tamén co devezo voraz e inexplicábel de Alejandra Pizarnik.

Nesta semana pouco máis, cecais algo de música pola miña fragante e vella Ciutat, e a visita dun amigo da rede.

Fins aviat!

Amauta Castro
Girona, 04/08/09



Caminos del espejo (de Alejandra Pizarnik)

I
Y sobre todo mirar con inocencia. Como si no pasara nada, lo cual es cierto.

II
Pero a ti quiero mirarte hasta que tu rostro se aleje de mi miedo como un pájaro del borde filoso de la noche.

III
Como una niña de tiza rosada en un muro muy viejo súbitamente borrada por la lluvia.

IV
Como cuando se abre una flor y revela el corazón que no tiene.

V
Todos los gestos de mi cuerpo y de mi voz para hacer de mí la ofrenda, el ramo que abandona el viento en el umbral.

VI
Cubre la memoria de tu cara con la máscara de la que serás y asusta a la niña que fuiste.

VII
La noche de los dos se dispersó con la niebla. Es la estación de los alimentos fríos.

VIII
Y la sed, mi memoria es de la sed, yo abajo, en el fondo, en el pozo, yo bebía, recuerdo.

IX
Caer como un animal herido en el lugar que iba a ser de revelaciones.

X
Como quien no quiere la cosa. Ninguna cosa. Boca cosida. Párpados cosidos. Me olvidé. Adentro el viento. Todo cerrado y el viento adentro.

XI
Al negro sol del silencio las palabras se doraban.

XII
Pero el silencio es cierto. Por eso escribo. Estoy sola y escribo. No, no estoy sola. Hay alguien aquí que tiembla.

XIII
Aun si digo sol y luna y estrella me refiero a cosas que me suceden. ¿Y qué deseaba yo?
Deseaba un silencio perfecto.
Por eso hablo.

XIV
La noche tiene la forma de un grito de lobo.

XV
Delicia de perderse en la imagen presentida. Yo me levanté de mi cadáver, yo fui en busca de quien soy. Peregrina de mí, he ido hacia la que duerme en un país al viento.

XVI
Mi caída sin fin a mi caída sin fin en donde nadie me aguardó pues al mirar quién me aguardaba no vi otra cosa que a mí misma.

XVII
Algo caía en el silencio. Mi última palabra fue yo pero me refería al alba luminosa.

XVIII
Flores amarillas constelan un círculo de tierra azul. El agua tiembla llena de viento.

XIX
Deslumbramiento del día, pájaros amarillos en la mañana. Una mano desata tinieblas, una mano arrastra la cabellera de una ahogada que no cesa de pasar por el espejo. Volver a la memoria del cuerpo, he de volver a mis huesos en duelo, he de comprender lo que dice mi voz.

Estadisticas y contadores web gratis
Estadisticas Gratis
Estadisticas Gratis