AFORISMO CONTRA O VERÁN

Ledicia é
acordar entre a branca neve e decatarse que é tan só derrota

amautacastro@hotmail.com
Girona, 29/06/07

SOTA EL CONTROL DELS MARRANS #1

Aquest és un post referit a totes les persones que em coneixin a la ciutat de Girona. El cas és que sempre m’han cridat l’atenció les situacions reals i quotidianes que em succeeixin (no només a mi, sino a més persones) al carrer, a l’oficina, etc.
El cas és que els que som nacionalistes o, més aviat, els que ens estimem les posibilitats alternatives d’aquest món (ecologia, llengua, lluites socials...), patim dia a dia la pressió de la societat que ens envolta, manifestada (aquesta pressió) d’unes formes o d’altres.
Parlo de comentaris de companys, veïns, etc. Aquells comentaris que ens inferioritzen o ens fan negar tot allò que pensem. Cal ternir-ne cura però tambè ser-ne crític.
Aquí comença la meva paròdia de la realitat amb el títol de: SOTA EL CONTROL DELS MARRANS
Aviam si us agraden els exemples o si us sentiu identificats amb alguns casos...Comencem!

CAS PRÀCTIC 1: La xerrada de prevenció de riscos laborals

Orador: Después de toda la charla tenéis alguna prenguta?

R: Si, una qüestió sis plau! Has parlat sobre tot d’incendis però m’agradaria saber quines mesures recomanaries en cas de inundació o terratrémol? Gràcies

Orador (ara en català, desprès de fer tota la xerrada en castellà): Si, aviam en cas de terratrèmol recomanaria les mateixes mesures que he explicat pel cas de desprendiments d’objectes o estructures. En cas d’inundació el protocol és diferent. Caldria utilitzar les sortides secundàries de l’edifici i trucar al telèfon d’emergències...

Mentra, una persona del públic diu en alt...

Marrà #1: Espero que no haya sido importante lo que ha dicho, a ver si habláis en castellano que hay gente que no os entiende...

En aquest cas, la culpable d’aquesta animalada porta any i mig residint a Girona, ha fet sencers dos cursos de català i encara diu que no comprèn l’idioma. Cal que ens faci sentir com imbècils o és que fa servir el mateix llenguatge que els mitjans de comunicació de Madrid?
Qui ens allibera a nosaltres dels idiotes?

amautacastro@hotmail.com
Girona 26/06/07

OSER INVENTER L’AVENIR (CAPITÁN THOMAS SANKARA, PRESENTE!)

Teñen ese ollos de ferro preto un aceno de sabedoría inabarcábel que inda me deixa os días enteiros na reflexión sobre a persoa á que se refire este artigo e esta fotografía.
Pois ben, é co gallo do viséximo cabodano do revolucionario burkinabé Thomas Sankara (o xa esmentado home da foto) que me decidín a falar ben polo miúdo deste grande patriota e mártir.
Nacido no seo dunha familia cristiana do antigo Alto Volta (actual Burkina Faso), o xove Thomas Sanakra pensara na súa mocidade ordearse sacerdote. Pero a desastrosa realidade do país obrigou ao que logo sería senlleiro presidente a ingresar no exército. Froito do seu alistamento foi un encontro que marcaría a súa vida: o do antiimperialismo. Dentro da súa formación militar, Thomas Sanakara viaxa a Madagascar onde se aliña coas diferentes loitas nacionais malgaches que agromaran daquela. É por iso, que inspirado no acaecido en Madagascar e na figura de Gadaffi funda o Grupo de Oficiais Comunistas do Alto Volta.
Na súa volta a Burkina Faso é engaiolado polo rexime de Ouedraogo e liberado polo seu compañeiro Blaise Compaoré (que máis tarde se encarregaría de derrocalo e asasinalo). Á súa saída de prisión, Thomas Sankara era xa coñecido polo seu voluntarismo na axuda contra as sequías e na loita contra a corrupción, fito que lle axuda a dar o coñecido como Golpe dos Capitáns ,en agosto de 1983, no que accede á xefatura do goberno.
É á súa chegada ao poder que Tom Sank (nome co que se lle alcumaba ao Capitán Sankara) comeza unha longa loita polo cambio social e político de Burkina Faso baseada nun forte anticolonialismo. Sankara foi o ideólogo dunha chea de medidas de tipo nacional orientadas a reatopar a verdadeira ánima do pobo burkinabé.
Sankara cambiou o hino oficial e o nome do país para lingua africana (Burkina Faso, Terra dos Homes Íntegros). Fixo amplas campañas de vacinación (os chamados Comandos de Vacinación). Potenciou o uso de produtos propios do país coa campaña “consume burkinabé”. Iniciou unha loita contra a desertización do país cun meditado proceso de repoboación forestal. Construiu un grande número de hospitais e escolas nun país onde o 82% da pobación era analfabeta e onde Sanakara acadou que a cota de alfabetización superara á de analfabetos. Liquidou os fortes impostos que había para os produtores agrícolas coa finalidade de encetar unha reforma agraria que dotara de autosuficiencia alimentaria ao país. Creou os tribunais populares que loitaron amplamente contra o caciquismo e a corrupción. Burkina Faso convertiuse no primeiro país da africa subsaariana que potenciou a liberación da muller, atacou a tendencia poligámica, prohibiu a ablación e introduciu a muller no eido político. Comprometeuse en axudas ás construcción de vivendas. Promocionou centos de escolas rurais. Comprometeu ao seu goberno en dotar a cada burkinabé de dúas comidas ao día e 10 litros de auga. Suprimiu os poderes dos xefes tribais. Creou os Comités de Defensa da Revolución (CDR) que artellaron un novo poder do Estado, lonxe dos ollos do militares. E para fechar a enumeración, Burkina Faso foi o primeiro país africano en ter un Plano Integral de Control da SIDA.
Pero todo isto, e daquí veñen os males que agora relatarei, foi en vano porque o 15 de outubro de 1987 ttras 4 anos de goberno revolucionario, Blaise Compaoré –antigo compañeiro de Sankara- lidera un golpe de estado contra o presidente. Tralo complot Sankara é asasinado. Nada novo, un golpe máis na historia da África Negra, pero será que Thomas Sankara (ese Che Guevara á africana) deixou tanto na conciencia de moitos de nós que inda non esquecemos?
Anos depois da devandita trama contra Sankara, un grupo de avogados de diversas nacionalidades agrupados baixo o nome de Xustiza para Sankara e con sé en Montreal presentaron unha demanda ante a Comisión de Dereitos Humanos da ONU. Demanda na que se culpaba ao actual goberno burkinabé (que desde 1987 preside Blaise Compaoré) do asasinato de Thomas Sankara. A ONU resolveu favorabelmente ás pretensións de Xustiza para Sankara, impoñendo ao goberno de Compaoré unha serie de medidas inda incumplidas polo executivo burrkinabé. As devanditas medidas son as que seguen:

· Indicar o lugar exacto da morte de Sankara
· Modificación da acta de defunción de Sankara, onde se apunta inda hoxe que a súa morte foi “por causas naturais”
· Poñer en marcha un procedemento xudicial para pescudar e resolver as causas do asasinato de Sankara
· Esixir ao goberno de Burkina Faso unha democratización do Estado coa finalidade de que os devanditos feitos non volvan producirse
· Indemnización para a viúva e os fillos de Sankara

Lembrar o legado político do Capitán Thomas Sankara é louvar a figura dun grande loitador polos dereitos dun pobo oprimido. É por iso, que diante dos case 20 anos da súa morte, intelectuais de diferentes países están a mobilizarse a apostar pola recuperación da figura de Sankara. Nós, patriotas de países asulagados pola furia dos imperios debemos ser ponte de irmandade co pobo burkinabé e coa figura deste Capitán de África, que ao modo doutros (Cabral, Agostinho Neto, Machel, Nasser...), é semente de alborada e pedra angular dos comezos redentores que se saben en rebeldía.

Todo o poder para eles...Atrevámonos a inventar o porvir!

amautacastro@hotmail.com
Girona, 22/06/07

Máis información en...

http://www.thomassankara.net/

www.freewebtown.com/thomassankara

LITOGRAFÍA CON MÁSCARAS

Tolouse-Lautrec, no volverás a los lienzos,
Ni al incesante grito de cuerpos que bailan en la cerveza,
No al 1889 que fue el instante convulso.
Otras mujeres danzan para ti,
La Goulue ascendió a tus bocetos
en una conspiración de la realidad,
en un ir y venir de máscaras flotantes,
que no fue otra invocación de cartas a destiempo,
luego morías,
destilabas toda la escarcha que fuiste
y alguien al otro lado del mundo escarbó tus huesos,
o mejor, imaginó el abrazo impersonal,
la estocada de vidrios en derredor del cuello,
morías derribado por tus piernas
mientras la Môme Frommage alzó las suyas
y evocó la vida que emanó del Moulin Rouge.
Nada pareció perturbarte en ese entonces,
ni el intimista arqueado de los puentes
ni el cáustico diluvio resurgiendo de todos.
Sólo tus uñas arañaron las paredes,
hicieron ascender los adoquines de la plaza.
Paisaje contráctil, digo,
trampa inasible que en el sorteo será la última apuesta
y lo presagio como si no volvieras,
como si para ti destinasen una manada de potros en los labios.
A hurtadillas el pincel, a contrapelo,
deslizarás toda la armonía del declive
ante cosas parecidas que no deben explicarse.
Yo oscilaré en la escenografía
el génesis perfecto de mis ojos
e igual tendré el golpe y su detalle,
nada, algo irrazonable,
como la espera eterna en el pórtico del tiempo,
terriblemente debatido en la neblina.

Endrick Borges Morell (Santa Clara, 1983), poeta cubano

Grande estima lle teño eu á cultura cubana e aos prodixios da súa continua reelaboración sobre sólidos referentes. Veleiquí unha composición extraída da revista El Caimán Barbudo, publicación esencialmente volcada nos novos valores saintes da cultura cubana.

Un último engádego que non quería esquecer, non deixo desde hai anos de ser decote usuario da páxina de La Jiribilla, cultura de vangarda que ten na rutura poética cunha fonda raigame antillana un valor en alza.

Seguiremos en contacto...

amautacastro@hotmail.com
Girona, 19/06/07

ENTROIDO DO HÍO #2004

Lembras irmán o cruceiro que amencía connosco
en Hío
as luces na enseada
e a duna e a praia
cando a luz do cirio guiaba a pándiga
e eramos corrente poderosa na asemblea que accionaba
aras de soidade en Vilariño
seres mecánicos a estomballar o eucalipto na calzada
pois naquel enxeño ía o futuro profético da tradición marítima dun país
e a liberdade dos barcos capturados coma seres de Lilliput

Lembras agora o entroido con viño
e os deuses antigos que o munguían
para nós
coa noite que verquira incenso pola boca
e os camiños de Donón que transitaban mestos e rabusos
se cadra espallando a combustión dos ídolos ou sexa
María Soliña
Graña Bernardino
Joan de Cangas

E a modo lembras
despois de meses irmán
a treboada o remuíño
os desacordes lixados
da viaxe cando comezaba a noite a se albiscar
nas estrelas cando aparecían sen mar
e dos portos que eran de neve
porque todo refacía novo
poboando as persoas con costumes sorprendentes

Aos pándigos e pándigas que desfrutamos aquel entroido de 2004 no Hío, terra onde gardo eu mil celanovas e mundos particulares aos que se retorna desde a mente cada día.
Grazas.


amautacastro@hotmail.com

Girona 14/06/07

(SEN TÍTULO)

Foi que pasaba horas escoitando o baleiro fronte ao sol
e despois as noites asombrado das aves
que migraban no contrario que homes e reloxios

amautacastro@hotmail.com
Girona, 06/06/07

PERIFERIAS NEORREALISTAS

Son as palabras inacabadas nos muros os dictámenes gloriosos das periferias. A catarse mesquiña e mestiza dos pobos axuntados en angueiras comúns ou migracións baleiradas en músicas converxentes.

Estimo a cor da súa tebra, ese final de caleixón que se resiste ás saídas. Esgotado, o seu tempo aliméntase dos parques e da gaiola miserábel do bairro. Soidade en desalento, desprezo dos días coitados coa arela da fuxida que non chega e que nembargantes soletrea os nomes dos arrabaldos ceibes que arestora describo.

Non sei, un terreo fabuloso onde subsiste a caste que sostén as pedras do retorno.

amautacastro@hotmail.com
Girona, 03/06/07

A DOBRE NACIÓN

Os nacionais dos pequenos países, os que o somos convencidamente, alén de carecermos de estado propio tamén non dispoñemos dun servizo de identidade talmente dito.

Das opcións máis subversivas, caso dos bascos que como non podía ser doutra forma optaron pola desobediencia máis directa (un pasaporte e unha cédula propia, recoñecidas por algúns estados); ás máis puramente sentimentais, caso dos Països Catalans. Un servizo de identificación unicamente simbólico pero socialmente estendido, o coñecido “Carnet Català”.

Do suceso galego pouco sabemos, hai quen fala de que hai anos Galiza Nova dispuxo un pasaporte nacional tirado dalgún prelo amigo. Non teño datos fiábeis sobre este fito.

Exemplos hai moitos: os pasaportes da Autoridade Nacional Palestina, as cédulas de identidade da Frente Polisario, etc. Todos eles documentos de viaxe e de identidade máis ou menos válidos segundo os casos e os lugares.

É por iso que vista a imposibilidade de dotarme dun documento nacional galego tiven que nacionalizarme catalán á espera de que se me outorgue a dobre nacionalidade, galego-catalá.

Un feito máis para sentirme incompleto. Eu sen mais, agradezo o xesto da miña nacionalización, se cadra o caso inverso sería imposíbel.

amautacastro@hotmail.com
Girona, 02/05/07