PERIFERIAS NEORREALISTAS
Son as palabras inacabadas nos muros os dictámenes gloriosos das periferias. A catarse mesquiña e mestiza dos pobos axuntados en angueiras comúns ou migracións baleiradas en músicas converxentes.
Estimo a cor da súa tebra, ese final de caleixón que se resiste ás saídas. Esgotado, o seu tempo aliméntase dos parques e da gaiola miserábel do bairro. Soidade en desalento, desprezo dos días coitados coa arela da fuxida que non chega e que nembargantes soletrea os nomes dos arrabaldos ceibes que arestora describo.
Non sei, un terreo fabuloso onde subsiste a caste que sostén as pedras do retorno.
amautacastro@hotmail.com
Girona, 03/06/07
posted by amauta @ 5:55 AM
1 Comments:
Desde as casopas da ruela do Pino, Canadelo, nos anos 50, até as fabelas inzadas de desprazados das Minas Gerais, a rúa en Baia de Todos os Santos da miña aldea, os arrabaldos cheiran a comezo e fin. A pausa, a camiño, e sobre todo a traballo.
Saúde Irmán!
Post a Comment
<< Home