Palabras de Amauta

Saturday, January 24, 2009

HAIKU 2



Ine ine to/ hito ni iwaretsu/ toshi no kure

"Vai, Vai"
é o que me din as persoas-
O ano chega á fin

Rotsû Imbe (1649-1738, poeta xaponés)

Rotsû Imbe, un monxe mendicante discípulo de Basho MAtsuo é neste caso autor deste haiku que veño a resaltar neste post.
No seu vagar, Rotsû Imbe coñeceu a Basho Matsuo (o máis coñecido facedor de haiku do Xapón) e mesmo o acompañou nalgunha das sáus viaxes. Condicionado pola poesía de Basho e pola súa vida de esmoleiro volveuse misántropo e mesmo foi maldizoado polo resto de discípulos de Basho.
Este haiku fala do rexeitamento sentido polo propio Rotsû Imbe na parte final do inverno, cando a xente está a preparar o aninovo xaponés. A falta de caridade existente no momento demóstrase no feito de pedires esmola cando todo mundo está a preparar a festa, cousa que Rotsû evidencia nesta composición. O kigo (palabra estacional) é "toshi no kure" cando o ano chega á fin, é dicir no inverno.
Porén, e aproveitando que as miñas clases de lingua xaponesa progresan, deixo este haiku de inverno para felicitar o aninovo xaponés, que se está a celebrar por estas datas, e para que a sinxeleza destas composicións achegue dozura aos nosos pensamentos coitáns.
Até máis ver!
Amauta Castro
Girona,24/01/09

amautacastro@hotmail.com

Sunday, January 18, 2009

AUTOBIOGRAFÍA

Oficio a tebra por precisar un mundo perenne / Des-existo / Acaso unha desculpa sen sílabas prestas para lle outorgar un outro nome
Amauta Castro
Girona, 18/01/09

Tuesday, January 13, 2009

O MEU TOCHO CUBANO (PARTE 2)


Hai problemas de liberdade de expresión en Cuba?

A resposta é non. En Cuba somentes existe prensa diaria ofial, iso quere dicir que desde o noso punto de vista occidental non hai liberdade de prensa. Mais existe verdadeiramente liberdade de prensa en Occidente? a resposta tamén é non, así que a miña análise centrarase noutro tipo de cuestións moito máis cotiás.
Pouco antes de ir a Cuba moita xente me falou das litas de artistas excluídos pola Revolución. Listas nas que supostamente podemos atopar a Gloria Estefan (o delicto está en quen considera a esta persoa “artista”). Pois ben, o resultado é que a xente escoita o que lle peta. Ata tal punto chega isto que en calquera cidade cubana un pode escoitar ás músicas tradicionais ben vivas na rúa (trova, son, boleros, etc), pero tamén a música comercial que se está a escoitar en América Latina en xeral e en Europa e nos USA. Porén, un pode escoitar, ao volume que estime oportuno o seu viciño ( e aseguro que hai volumes de todo tipo), a cantantes melódicos italianos, a grupos de hip hop americano, reggaeton, música mexicana, etc. Moita desta música é emitida polas emisoras oficiais? Si, moita desa música si inda que hai algunha que non (a devandita Estefan é unha delas) pero iso non quere dicir que un poda escoitar a música de certos autores na súa casa sen que exista sanción algunha. Acaso saen Betagarri, Obrint Pas ou Skárnio en RNE? Abofé que non...
No mundo do libro, non é para min posíbel dicir outra cousa que non sexan beizóns ao mundo editorial cubano. Desde a editorial "Ciencias Sociales" ás publicacións da "Casa de las Américas". Fago especial recomendación a calquera viaxeiro que se prece, de facer unha visita ao Instituto Cubano do Libro (na Plaza de Armas d'A Habana), cheo de actividades e libros a bo prezo.

No que se refire á liberdade relixiosa, a cuestión chega moito máis lonxe. En Cuba conviven cultos de tipo afrocubano, o catolicismo de tipo romano, cultos ortodoxos rusos e gregos, igrexas evanxélicas de todo tipo e pelaxe, e (capítulo aparte, pois non é unha relixión propiamente dita) a masonería que está moi presente en toda a Illa. O caso é que a relixión afrocubana é practicada a plena luz. A xente ten altares nas casas adicados aos seus santos protectores. Mesmo hai un fermoso museu adicado aos Orishas unhas rúas maís alá do Capitolio. Eu mesmo podo certificar que vin mulleres con vestimentas da relixión afrocubana nun CDR do distrito da Habana Vella.
Do catolicismo pouco que dicir. Non se diferencia grandemente do de aquí. No meu penúltimo día n’A Habana sacaban en procesión a unha virxe (non lembro cal) da Catedral d’A Habana. Na catedral de Santiago a situación dunha misa de domingo é de cheo absoluto sen que iso repercuta na traxectoria revolucionaria dos santiagueros, que por certo mostran con moita evidencia o seu apego á Revolución.
Dos cultos evanxélicos, mais do mesmo. Hai servizos relixiosos con toda normalidade, igual que o caso do cristianismo ortodoxo. Como curiosidade amoso que pola Habana un pode ver pasear popes negros á saida dunha das igrexas ortodoxas da cidade.
En conclusión, a liberdade relixiosa é moito máis ampla do que eu imaxinaba. A liberdade e expresión xeral é ampla. Os cubanos din o que lles peta, e coa boca ben grande (para ben e para mal). Nese aspecto deberiamos todos aprender da Revolución Cubana, no moito que difire do acontecido na URSS no que se refire a liberdade de expresión. Non hai policías cacheando á xente discrecionalmente, nin axentes de paisano tomando nota da xente á saída das igrexas, nin ouvintes indiscretos á espera do que poda dicir de Fidel un viciño, nin nada que se lle pareza.

Da masonería, un punto aparte. É ben sabido que o propio Martí, entre outros próceres da indepedencia cubana, foi masón. A Loxia Masónica d’a Habana é especialmente importante. E ao longo e ancho da Illa un pode ver loxias en case todas as cidades por pequenas que sexan.
A masonería para moitos cubanos é entendida como un espazo de debate filosófico que se sitúa nun plano aparte do gubernativo. É por iso, por ese respecto mutuo entre goberno e masonería, que esta última desfruta dun status de amplo recoñecemento sobre todo polo seu pasado independentista e polos presupostos filosóficos que circulan darredor da liberdade do ser humano, e que sitúan en vangarda a moitos dos masóns.
Dentro da miña experiencia persoal, neste utlimo mes observei a tres masóns cubanos. Un primeiro díxome directamente que era masón, cousa que me sorprendeu e argumentóume que el decidira dicilo libremente sen que iso teña que ver ou influir sobre a confidencialidade das súas reunións. Un segundo masón falou tamén nun autobús Habana-Santiago, porque foi recoñecido por un dos viaxeiros que alí iamos xa que levaba un anel cun compás inscrito. O masón en cuestióin mostrouse afable e falou con profundidade dos principios ideolóxicos da masonería así como da liña histórica que seguiu en Cuba, cousa clarificadora e de agradecer. Un terceiro masón hospedounos nunha cidade que non direi (porque el non me dixo en ningun momento que era masón). O caso é que este último masón ostentaba na entrada da súa casa o símbolo da Loxia Masónica de Cuba, así como na súa tarxeta de presentanción. Así que distinguilo non foi difícil.
Para os que sosteñen que non existe liberdade de culto, de opinión, etc. Velaí vai un pensamento que proe dentro do sistema de desvirtuación das realidades alternas.
Amauta Castro
Girona,13/01/09

Tuesday, January 06, 2009

O MEU COMUNICADO OFICIAL (PARTE 1)


Antes de comezar e mesmo de practicar desde o imperio da razón a crítica, quero falar da miña total adhesión ao sistema social e de poder colectivo que se está a soster desde hai xa case 50 anos no país. O feito de eu ser un firme defensor dos dereitos colectivos do pobo cubano penso que lle dá inda máis entidade ás miñas reflexións producto neste caso non do discurso prefabricado por Occidente senón froito dunha reflexión sincera e construtiva. Moitos dos que me coñecen desde hai tempo saben ben de todo o percorrido para hoxe poder falar dunha forma persoal, fundamentada e real do que está a suceder na República de Cuba.

O presente comunicado oficial constará de varias partes, esta é a primeira "Hai miseria en Cuba?", velaí vai...

Hai miseria en Cuba?

A resposta é non. A situación xeral é dunha igualdade moi estandarizada, que comeza polo acceso aos produtos básicos en igualdade de condicións para todos os cubanos e residentes. O acceso a bens de consumo tralas últimas reformas de Raúl é xeral. A telefonía móbil ten unha cobertura total na Illa e o uso do móbil está á orde do día. O mesmo podería dicir do MP3, da roupa deportiva marca, das bebidas de importación, etc. Quen pense que non se pode beber Coca-Cola en Cuba está moi trabucado. A realidade é que se paga como bebida de importación algo máis cara que o refresco nacional, a Tukola. Quen pense que non se pode mercar un chandal Adidas tamén comete un erro. O feito é que os grandes clubes deportivos de béisbol (ou Pelota como din eles) utilizan roupa de marca (Adidas, Fila, etc) do mesmo xeito que se fai coa indumentaria das diferentes selección nacionais cubanas. O uso do MP3 está moi popularizado tamén, tendo en conta o especial apego do pobo cubano coa música.
O restaurantes de moeda nacional e outros de iniciativa mixta son de libre aceso para cubanos e o uso do lecer tamén está moi á orde do día, malia o que se nos quera presentar desde certos sectores de poboación cubana no exterior e de certos medios de comunicación. As praias, TODAS, son de libre acceso a turistas e cubanos. Os hoteis tamén.
O mito das colas cubanas é en parte realidade e ficción. Tal e como podería dicir que en Santiago de Cuba todo está especialmente masificado, a realidade é que noutros puntos do país o acceso aos bens colectivos non sufre de aglomeración algunha. Nembargantes o concepto “cola” está moitas veces influenciado pola mentalidade caribeña dos cubanos. Un pode atopar nun mesmo sitio colas diferenciadas para embarazadas, ou colas por producto a comprar, ou xente que lle está a gardar o sitio a persoas que non dan aparecido. Fóra do grazoso do asunto, non creo que iso pase da anécdota, e recalco que a situación nese aspecto é de todo normal noutras cidades e vilas medianas.
A roupa de uso habitual da poboación é boa ou moi boa (comparábel á que usamos nos países do mundo desenvolvido). Os cubanos din de si mesmos que son moi presumidos e que se por eles fora vestirían todos os días como se forna días de festa. A realidade é que a vestimenta é de todo normal aos ollos dun primeiromundista coma min. O caso é que por alí a xente viste con dignidade, e mesmo sen austeridades. Un punto a ter en conta na calidade xeral da vida en Cuba. Polo que respecta á xente non fai falla ser un sociólogo para se decatar que o estado de benestar é bo en case todo o país, obviando certos barrios da Habana e Santiago moi golpeados polo déficit de vivenda. A diferencia dun cubano medio cun africano medio podería radicar en cousas pequenas. Saúde dental, vacinas obrigatorias, centros de epidemioloxía, fármacos a prezos irrisorios (e de fabricación propia), planificación familiar, universidades gratuitas, colexios en bo estado, acceso a medios informáticos popularizado, materiais ortopédicos de primeiro nivel (mellores que os que se poden mirar no Estado Español), acceso a médicos especialistas sen listas de espera, pleno dereito á cultura (sen restriccións nin proibicións, feito do que falarei máis adiante), e un longo ETC. E velaí a diferencia, podería falar longo tempo de todo isto e con detalle, e repito que non é necesario ser un sociólogo para se decatar. Só hai que querer ver máis alá do que nos deixen os nosos preconceitos.

Amauta Castro
Girona, 06/01/09



Sunday, January 04, 2009

BOICOTE AOS PRODUTOS ISRAELIANOS...

Despois do acontecido onte, e sumado ao que levaba acontecendo nestes últimos días, faise moi necesario lembrar que non somentes se pode bloquear Gaza, senón que desde a humilde vontade dos que pouco temos podemos dicirlle ao inimigo:

BASTA DE BARBARIE SOBRE GAZA!
OLMERT XENOCIDA!

Amauta Castro
Girona, 04/01/09

amautacastro@hotmail.com

Estadisticas y contadores web gratis
Estadisticas Gratis
Estadisticas Gratis