Palabras de Amauta

Monday, July 28, 2008

E OS MEUS OLLOS MIRARON...ISTO


Il Duomo...

Amauta Castro
Girona, 29/07/08

amautacastro@hotmail.com

Thursday, July 17, 2008

24, 25, E 26 DE XULLO



Do mesmo xeito que o 11 de setembro lembra asemade a Diada e o asalto ao Palacio de la Moneda, do mesmo xeito que as colunas revolucionarias entraron n’A Habana en 1º de xaneiro tal e como o EZLN tomou a comisaria de San Cristóbal de las Casas na mesma data décadas máis tarde. Dese mesmo xeito, a triple xornada de loita se fai xa perto penso que debería ser parte da axenda revolucionaria non só de galegos e cubanos senón do mundo enteiro.
Se o 25 de xullo é o incontestábel Día da Patria para todo o territorio galego (día porén de reivindicación da crebada unidade nacional do noso país), o 24 é unha celebración tremendamente contestataria cando as rúas de Compostela que alguén enchera de cítolas e paisaxes saxofónicos, se reatopan no devalar pétreo dos croios estoupados contra as estrelas do ceo. Cousas do resistencialismo estético e da poética naïf do desconsolo tinxido de salouco polo agromar nacional que non chega, impotencias varias das que non son alleo por ser parte afectada polos silentes laios dunha terra sementada de anceios fantásticos só posíbeis no alén dos soños nunca-perdidos.
Do 26, unha lembranza casesque arqueolóxica polo recendo dos días do movimento patriótico que levou aos irmáns Castro (entre outros próceres) a asaltar o célebre Cuartel Moncada anos antes de preparar en terras mexicanas o desembarco do Granma ao auspicio do ollar dun mozo arxentino chamado Ernesto Guevara, golpeado daquela pola idea da morte (como confesara a misiva de despedida dele propio lida antes da partida á morte polo chumbo en La Higuera, Bolivia). Todo sexa dito polo Movimiento 26 de Julio, parte tamén activa das miñas arelas para a absolución histórica dos seus pecados, se é que os houbo.
Do resto pouco máis que dicir que esta pequena arenga. Os meus pasos van por vez terceira a Italia. Agardo só que as pedras do Duomo de Milán leven a sinatura dun arxina que por lonxe que me atope fale co repiquete dos burís da terra que me queda se cadra máis lonxe que de acotío.
Un saudo adiantado aos que por sorte, desfrute ou convicción vos atopedes por terras irmandiñas. Tomade con forza o camiño que inda non desandamos, por forte que bata a inxustiza.

Amauta Castro
Girona, 16/07/08

amautacastro@hotmail.com

Thursday, July 10, 2008

CO ALCALDE DE OLEIROS...



Cuando se hable

del mejor latido,

de la voz que más alto resonara,

sin pronunciar

el nombre tan querido,

estaremos diciendo:

Che Guevara.


de Un nombre, Carlos Puebla (músico cubano)


Amauta Castro

Girona, 11/07/08






Sunday, July 06, 2008

PARAÑOIA (copia e difunde)


Copiade e difundide....
Amauta Castro
Girona, 06/07/08

Tuesday, July 01, 2008

PODEDES...??



Adicado á Selección de Futbol do Reino de España cun fondo aceno de satisfacción...ou non.

Por certo, a foto é cortesía de La Razón. En basco di: “queremos ser oficiais”, pero semella que o xornalista non acabou de pillar a mensaxe.

Desta semana pouco que dicir. Que os españois poidan xa cambiar o seu video de cabeceira (quer dicir, o 12-1 a Malta) polo da vitoria fronte Alemaña en Viena, produzme un efecto certamente nefasto.
Todos sabemos ben que da selección española de futbol non nos damos libertado. É como a voda dunha Infanta de España, tes que mirala inda que non o desexes. Tes que querela inda que non a queras, tes que dicir o contento que quedaches inda que non o esteas...etc. Do contrario, problemas...Comezas por iso e veñen os debates e as preguntas de sempre “que se non te sintes español ou que?”, que “se esa é a selección de todos”, que “ se a ninguén lle fai mal”, etc.
O feito é que, no eido deportivo, países cun número moi inferior de federados do que o Reino de España teñen levado un número moi superior de trunfos. Nembargantes, o Reino de España gábase da inefábel final da Eurocopa de hogano.
Aparecen bandeiras españolas (borbónicas) onde nunca as houbera ( e cito tamén a Ciutat, que non se soubo sobrepor ás ínfulas españolistas dalgúns). Aparecen dicía, touros de Osborne onde antes se queimaban fotos de el-Rei. E que facer, cando na túa oficina aquel rapaz taciturno do que mesmo moitos dubidaban da súa sociabilidade esperta e fai gala dos mellores coñecementos futbolísticos, cando aquela compañeira que a duras penas fala castelán di “osti tu, eh que juegan bien estos nois!”, e cando as consignas do xefe pasan a ser a ritmo de Manolo el del bombo.
Se cadra alguén, nun futuro non lonxano narrará o gol-de-España e dirá “de carretilla” a famosa alineación-de-España, que tanta ledicia repartira meseta adiante (meseta adiante ...de españa, millor non esquecer a palabriña).
E así son os nosos colonos. Entrañábeis por simples pero brutiños e aldeáns como eles sós. Tanto, que inda algo dentro de nós pregunta: “que demos fixemos nós para que nos colonizaran estes pailáns?”
Pois si, eles, os do berro de “Podemos”, os da rúa a Iker Casillas, os de “Raúl selección”, os do “chunda-chunda” con letra e todo, os do “a por ellos”, os do palco-presidido-por-su-majestad,
A resposta á intrigante pregunta de “por que demos nos colonizaron” non é sinxela, pero creo que ten que ver con épocas non tan pasadas do noso país. E é que hai cousas que son moi malas de lavare e de levare. Pan e circo, unha receita non tan nova, non si?
Así que, benqueridos colonos da Selección de Futbol do Reino de España: podedes...desaparecer?

Amauta Castro
Girona, 02/07/08

amautacastro@hotmail.com

Estadisticas y contadores web gratis
Estadisticas Gratis
Estadisticas Gratis