Palabras de Amauta

Wednesday, March 26, 2008

BASILEA, CIDADE DAS ARTES



Nunha nena de seis anos que naceu en Basilea
e cantou para min a Internacional en idioma galego e non
puiden rete-lo pranto e foi en mil novecentos
setenta e catro, e por ela

reclamo a libertade pró meu pobo.

De Reclamo a libertade pró meu pobo, en Con Pólvora e Magnolias (Heriberto Bens)

Foron días de folerpas e tranvías quentes esvarando polas encostas viguesas (adxectivo) da vella cidade de Basilea (Basel, en lingua alemá, dialecto alamánico do alemán superior). Penso nembargantes, na tradición racionalista e honesta do meu europeísmo encriptada no xermanismo enriquecedor da universal obra de Erasmo, noutrora profesor da universidade de Basel.
A historia de Basel está fortemente ligada á escritura e á imprenta, mais tamén á arte contemporánea, cousa que non quero deixar pasar sen comentar. Para os que somos amantes deste tipo de inutilidades recomendo a Beyeler Fondation. Edificio de arquitectura orgánica que contén no seu interior desde principios da década dos 80 unha ampla colección de arte contemporánea clásica e no que tiven a sorte de poder desfrutar dunha exposición de action painting. Videos de Alain Resnais sobre Jackson Pollock, esculturas de Alberto Giacometti na exposición permanente, Mondrian, Picasso, Kandisnky, Morris Louis, Léger (que proximamente aparecerá pola Fontana d’Or de Girona), etc. Alén da Beyeler, a cidade está repleta das esculturas móbiles de Tinguely, magnolias e cerdeiras en flor, e unha terríbel ausencia de automóbeis que gorece con silenzo as rúase mesmo os mercados.
En Basilea pódense comprar bolachas de canela e améndoa ao lado dunha galería que vende orixinais de Chagall por 23.000 francos suízos. Mágoa non poder chamar a Cofidis nese mesmo intre para afogar a miña pobreza nun fetiche artístico de primeira magnitude.
Prantos aparte, a presenza ineludíbel da galeguidade nesta terra non é cousa só da nena de Heriberto Bens senón tamén de Brokers Fandiño ou a irremprazábel GaliSuis (compañía de buses que cobre os traxectos que unen Galiza e Helvecia). Perto do porto do Rhin unha señora mirou cun amplo sorriso ás verbas que compartiamos Ada e mais eu, como quen recoñece a lingua nai co nervosismo da ledicia. Serán cousas da galeguidade pensemos, pero radicarse en Basilea é vivir no terreo das fronteiras, espazo no que moitos de nós nos sentimos especialmente cómodos. Será cousa da galeguidade...

Amauta Castro
Girona26/03/08

amautacastro@hotmail.com

Tuesday, March 18, 2008

O CAMIÑO DE CAMILO TORRES RESTREPO, SACERDOTE GUERRILLEIRO



No corazón aterecido de Auverña
ía xerminando a confusión cordial
de Camiliño Torres

de Sirventés pola destrucción de Occitania, Heriberto Bens (poeta e patriota galego)

Ás veces penso nas xentes que pasearon canda min polos pequenos confíns do planeta e do tempo. Enxergo a faciana poderosa e rompente do seminarista, guerrilleiro e prócer, Camilo Torres Restrepo ser tamén consumíbel coma o tempo. Enxergo dicía e recompoño os pasos estudantís do que logo sería mestre fugaz das emboscadas e haxiógrafo dos pobres do mundo irrecoñecido.
Recompoño por caso, os seus escritos sociolóxicos que recibín hai non pouco tempo de mans da historia, e digo que non fun eu quen decidiu seguirlle os pasos. Leuven, Lovaina en lingua románica que para nós é de igual entender. Leuven, corazón cristián do Brabante Flamengo, terra planificadora de Utopía (De optimo reipublicae statu de que nova insula Utopia) pois nela tivo imprenta a Obra de Tomás Moro e mesmo o birrete teolóxico do doutor Oscar Romero, tamén Monseñor dos Pobres.
Pois ben, digo que no reconforto de poder trepitjar o sendeiro filosofal de Camiliño Torres (permitídeme o agarimo) que morrería en acción de guerra chamado posibelmente polo ceo. Lugar penso eu que alberga non poucos homes de milicias libertarias e pluma esgrevia.
Leuven foi recanto primordial da Europa que me precede e que tamén me desexa marxiano e marxista. Desexo que na frol portentosa do camiño dos desentrañados exista tamén refuxio para o reflexo humanista e cotiá dos náufragos armados que pouco a pouco sementaron acedas eiras con homilías de intensa pedra.
Sendeiro de Camilo Torres, sendeiro de San Vicente de Chucurí, estación de orixe Leuven. Colexio de cristiáns e nobres, vila de coñecemento e amizade que relembro pouco antes de Basilea.

Por Amauta Castro
Girona, 18/03/08

amautacastro@hotmail.com

Saturday, March 08, 2008

PERDOADE A AUSENCIA



Nestes dias nos que bateu a tramuntana sobre Ciutat, e nos que mesmo nevou, pido que perdoedes a miña ausencia. E deixo por se acaso tamen un pequeno rascuño poetico de propia man. Nas proximas semanas visitarei Basilea, recuncho frontereiro onde unha rapaza cantou para Heriberto Bens a Internacional en idioma galego. Seica non puido reter o pranto...

Saudos e prometo estar alerta.


CÁNTIGA DE EURÍDICE

I

Da habitación só recordo o ritual prohibido que se albiscaba
na abxecta postura do teu corpo

Sabes
a poesía padece un xogo deshabituado á intemperie

Acobadado e témero visguento de ti alomenos Eu
afastado da faramalla que te arrodea pretendería
osmar o ceo e de súpeto enxertarte
Degoirar as buguinas enrestradas no teu cerne
Asubiar da adozada cerviz os laños magoados
Despoxarte inversa a caivanca lene
do cadoiro agradecer aquel esteiro fértil como unha áncora en prisma acuoso
e se cadra verte gozar impar de min na distancia
un asexo
nun muxir de ónices e cristais de marusía
que me saben a mirto e desmesura pronominal

Do teu corpo a ondaxe trementina
envorcada nun leixaprén primario que che tece o rostro con engrelas de organza
Abatida rocha de abalar elefantina nun fondo pracer levado
pónte agora de couso a vogar
e dos nefres pinguenta a saliva esborrexida
cairá nun voar de melros rápida metálica espuria
e domeada dirás engorde monosílabos de inútil esforzo
cribando de ti o farelo en mil remuíños
nunha doa nun dolmen culminado tamén nesta histeria corpórea
nunha hermeneusis colérica
/ubérrima máter en unión non-umbilical/
(expresamente as non-suxestivas gaivotas laiaban no ar
ou avoítores de terra amosegando nos queixumes máis febles dunha cadea negra)
Transfórmame para glorificarte ardente e xenuflexa
tencionando de ti unha predilección táctil polo teu van acubillado
e un gozarte a caverna lorma lábil gorentosa
cun arreguizo no remol da túa garupa e romper enfermo
a rinchar anfibio nas túas costas combadas en ábsida en estrondo en escanciada poalla
para afogar nesa gorxa empadumada con branco verniz anxélico

Se inda o goce lembra en ti
restaremos achandados en abdome contraposto
co pacer lenturento
das ledicias que se abren
II

Metade cova espiñenta e seca que se esgaza en fachos ardentes metade
metade enxoval floral en esfarna liberada polo vento e o abesouro
Repouso anainado na fragancia boreal e suculenta de seu
aceda misericordia dunhas enaguas pródigas no almíscar que retén homes e peiraos
para alén do devezo e o horizonte

Quero dicirte alento de trainear bufarolas do atardecer brincos do demo paisaxes inertes
que descuberto o óleo e as madeiras vibráteis do vimio novo
ampean cansos os lóstregos axitados polo corpo e a imperfección libertina
Dicirte quero verbo de distorsión palabra antiga quero dicirte
que de nós as mans gramen anceios nas paredes dos coutos
nos temóns da necedade a liserxia con xeo
que requeime inda as veas e o arume capilar do ventre crecho
prometendo un visguento túmulo de fervor vermello
para o desboque conturbado dos oureois que reaxen

III

Aprendiches a sintaxe freática das marés agora ferro agora aceite
Recompensou luirse coma pedras para ver chover no inferno aquel día
mais nestora que veñen as preamares incontíbeis con furor pétreo a me deitar no silenzo
ti alísaste turbada a berros e logo un salouco salino enchoupa os teus ollos
derretendo a torre vencida

Rematácheste para decidir o fragor autónomo dos teus beizos
co oureol tenrísimo que asubía eterno
entre pórticos coma fragas de bronce e auga


IV

Recoñece a virtude acollendo a certeza encriptada nos instintos
rémora caudal a louvares un cálice despoxado enfesto novo
Conségueme o conteúdo vil que rezumas nun flumen de seivas pétreas
comisura saturada polas froumas lívidas dunha acróbata
Samotracia niké pedra con azas agonizando trémula fragante
arca de esplendor acomodo marsupial tobo enxoito
Pois asumiches que habitabamos a idade dos príncipes
cun ollar revirado e a cabeleira tinxida de remexos impíos

O fondal do teu ventre líxame o mastro con pasta de alcatrán e ambrosía negra
Turbada te destrozas a berros e aboia de súpeto a nebra tenra con recendo a brea
Desfruta do meu paradiso de arcadas asulagantes
inclina o rostro sobre o leite e as estrelas


V

Pertenzo aos ourizos de Ada
ás augas que devorcan no seu embigo de terra
dela nos portos a extensa veiga
as tardes moles a intensa ferocidade do entroido tépeda e poenta

(Ada fica durmida en min
como agardando a ledicia)





Por Amauta Castro
Girona, 13/12/07

amautacastro@hotmail.com


http://amautacastro.blogspot.com

Estadisticas y contadores web gratis
Estadisticas Gratis
Estadisticas Gratis