Palabras de Amauta

Tuesday, December 25, 2007

NESTA CHUVENTA TARDE, O MAR APERTA VIGO



Saudos desde o confín dos verdes castros,

Nesta marabillosa tarde de mar e ceo volvo ver os amigos e unha chea de xente que nos quer ben ( a Ada e mais a min).

Deixo diatribas e disquisicións varias para albiscar estas illas desde Matamá e dicirlle ás xentes da lingua nosa que manteñan "ese aceno de teimosa constancia fronte ao adeverso".

No País por uns días...


Amauta Castro

Matamá-Parada 25/12/07



(imaxe tirada do obxectivo do Avisador Filintista)

Thursday, December 20, 2007

GADDAFI E O BUFÓN D’EL-REI






Desta volta, a chegada de Gaddafi a territorio europeu, en primeiro lugar a Portugal e máis tarde a Francia e ao Reino de España, amósanos un motivo máis que razoábel para a reflexión e mesmo a discusión.
Resulta que para o conxunto do xacobinismo mediático español e francés, o actual Irmán-Líder Gaddafi (é así como se chama ao outrora Coronel Gaddafi) provoca unha velada autocensura e un silandeiro uso da política de xustificacións varias ou colateralismo diplomático moi de moda no xornalismo. O cerne da cuestión é que o noso benquerido Bufón d’el-Rei, aquel que menosprezaba as reprimendas dun pequeño país como Nicaragua, aquel que osou increpar a un xefe de estado como Hugo Chávez (democrático neste caso e non educado ao abeiro de rexime algún ligado ao fascismo e/ou oligarquía algunha). Aquel que tardou longas horas en aparecer na longa noitiña de 23-F (lembremos que o primeiro líder institucional en condear o Golpe foi Jordi Pujol), ese mesmo que non ten as contas claras e do que pouco sabemos dos usos privados que fai da súa vida (exceptuando as historias de caza maior na compaña de Simeón de Bulgaria), pois ese mesmiño señor é o que NON LLE DÍ “POR QUÉ NO TE CALLAS” a un home que ao meu entender humilde e esquerdento, dista moito do que levou a cabo unha revolución aló polo primeiro de setembro de 1969.
Muammar al-Gaddafi (así transcriben a meirande parte dos medios europeus o seu nome árabe), xa non é o líder revolucionario de antano. Aquel que puña en xaque a occidente e que se federou con Siria e Exipto. Aquel que deu azas de ferro a Palestina é agora un boneco que vale 10.000 millóns de euros e que está nas mans de Nicolás Sarkozy. Explícome, certo é que trala caída do mundo árabe-baath e do Muro de Berlín, a soidade na que se atopan ou se atoparon distintos movimentos sumamente lexítimos (coma o de Gaddafi e outros) posibilitou diferentes situacións pouco agradábeis. Uns superaron as dificultades cum laude, caso de Cuba que superou o chamado Periodo Especial con sobresaínte (mesmo retirando o estigma da dolarización e sendo a primeira economía de América Latina en crecemento bruto). Namentras, outros naufragaron no personalismo, caíron nun colonialismo ruín cos que lles rodean e exerceron de xendarmes a soldo do poder chegando mesmo a prácticas xenocidas e de limpeza étnica.
Falo porén, do caso libio, do caso da noxenta deriva de Gaddafi. Gaddafi, o agora Irmán-Líder, o que guerreou sen tregua coa probreza estrema do Chad por uns míseros gramos de uranio. O amigo de Charles Taylor, señor da Guerra de Liberia, manchado polo brilo dos diamantes a prezo de balas (condeado por venda de armas a tamén a Togo, Níger e Costa de Marfín). Gaddafi, que fora guieiro de Thomas Sankara (irmán meu e Capitán de África, non me cansarei de lembralo) é agora o caxato no que se apoia o ditador de Burkina Faso Blaise Compaoré (reelixido eternamente presidente). O azote do imperialismo, Gaddafi xendarme da Françafrique de Sarkozy a cambio de 10.000 millóns de euros en contratos para empresas galas. Gaddafi, irmán do Frontex con case 400 mortes “sen explicar” entre os campos de refuxiados eritreos e 60.000 inmigrantes ilegais acinados a espera de devolución (prezo que non lle importa pagar a cambio do que Italia poida darlle altruistamente). Ese Coronel do pobo que escoitaba a Palestina coa oliveira na man é quen tamén de submeter ao pobo Amazic (ou bérbere), minoría étnica en Libia, á persecución tenaz e ao apartheid noxento do imperio lingüístico arabista.
En conclusión, Gaddafi e o Bufón d’el-Rei enténdense, os medios de comunicación trivializan o insulto que supón Gaddafi para os dereitos humáns (e tantos outros) mentres sepultan a Hugo Chávez (diso se trataba) e elevan ao Xefe de Estado á categoría de heroe. Eu finalmente, mostro o meu total desprezo por quen vendeu a Revolución de 1969 ao seu culto persoal e a quen por imposición detenta a xefatura do Estado nun reino que cuspe sobre calquer tipo de tradición democrática ao tempo que sauda con forza o seu único interese, a ilegal supervivencia das elites.
Amauta Castro
Girona, 20/12/07
amautacastro@hotmail.com

Thursday, December 13, 2007

NÂZIM HIKMET, LOITA, PRISIÓN E POESÍA




“O pobo é o grande creador de todo”
Nâzim hikmet

Enfriarase este mundo,
unha estrela entre as estrelas;
nun outro lugar unha das máis pequenas do universo,
é dicir, unha pinga brillante de veludo azul,
é dicir, este inmenso mundo noso.
Enfriarase este mundo un día,
calquera día esvarará
na cega tebra do infindo
-non como unha folerpa,
non como unha nube morta-,
como unha noz baleira.
Desde agora mesmo hai que sufrir por todo isto,
hai que sentir a súa tristura desde agora,
tanto hai que amar o mundo en todo momento,
hai que amalo tan conscientemente
que se poida dicir: Vivín.

Nazim Hikmet, poeta-loitador-prisioneiro

Girona, 13/12/07
amautacastro@hotmail.com

Monday, December 03, 2007

ESCOLMA DOS DÍAS



Je fais l’apologie systématique des sociétés détruites par l’impérialisme
Aimé Césaire, Discours sur le colonialisme


KAZE, guineana, non pode nacionalizarse porque tras sete anos de estudiante o Estado Español determina que o seu tempo de estancia non computa para a nacionalidade. Actualmente dá clases de catalán a estranxeiros malia descoñecer o seu futuro próximo.

AMADOU, tras chegar a Fuerteventura nun kaiuco con 17 anos foi expulsado de Canarias á Península. Tras un tempo sen ter pasaporte, o goberno de Senegal outorgallo. A súa identidade non concorda coa que supón a policía española, Amadou non quería que o deportaran. Con 20 anos de idade e sen permiso de residencia agarda as posibilidades para solicitar un arraigo.

KAREN é hondureña. Ten un fillo de 4 anos en Honduras, ela leva tamén 4 anos no territorio español. Non coñece ao seu fillo porque o deixou con 4 meses a cargo de súa nai. Non ten papeis, viu para quedarse pero non chegan as súas posibilidades reais de regularizarse. A avoa que coidaba morreu antes que Karen puidera arranxar os papeis. Devece polo seu país e polo seu fillo.

JIU descoñece o idioma. Ten papeis e un traballo de 14 horas diarias polo que cotiza media xornada. É un migrante chinés que percisa alomenos 3 anos de adaptación para ter unha base lingüística na que comunicarse. O seu empresario pensa que é somentes un cociñeiro pero el precisa de se expresar.

DEISY é nai solteira, vive con outras dúas familias. Ela e maila súa filla son ilegais. Solicitou o retorno voluntario despois dun ano de penurias persoais e económicas. A grande derrota inda lle agarda en Bolivia, a súa familia inda non sabe nada da súa volta.

KURJIT, indio de etnia sikh. Un avogado lle estafou 4000 euros por un contracto que resultou ser ficticio. Vive nunha pequena vila de Girona, traballa no agro cando hai traballo. Cando hai colleita vai á mazá en Lleida, ao morango en Huelva, á cereixa en Aragón, á uva na Rioxa, á oliva en Estremadura...

SHABER, non ten pasaporte. As autoridades israelianas non dan pasaporte aos palestinianos. Xordania recoñeceuno por ser fillo da terra de Cisxordania. O seu pasaporte xordano indica un nome que non lle corresponde xunto cuns apelidos de xinea masculina por seguiren as leis rexistrais dun país que non é o seu. Non pode viaxar a ningún outro país. Só poderá nacionalizarse se reside 10 anos, antes non. É medico pero non pode volver ao seu país baixo perigo de morte. Foi becado por Canadá pero non foi aceite o seu visado por ser suxeito potencialmente perigoso, cousas do 11-S.

Todos e cada un destes caso son reais. Suceden cada semana, cada día nos centros sociais, administrativos, e mesmo sindicais de cada unha das comarcas de calquer parte do Estado Español. O nomes foron cambiados para evitar calquer tipo de susceptibilidade ou atentado ao honor ou á intimidade. Son simplemente situacións reais, problemáticas diarias que vivo a cotío. Deles parte cada segundo do meu compromiso como traballador. Débome a eles e por eles daría cada gramo do meu esforzo.
Grazas por ensinardesme a coñecer o planeta, irmáns.

Amauta Castro
Girona, 03/12/07
amautacastro@hotmail.com

Saturday, December 01, 2007

IMPACTANTE EGON SCHIELE

Amauta Castro
amautacastro@hotmail.com
Girona, 01/12/07

Estadisticas y contadores web gratis
Estadisticas Gratis
Estadisticas Gratis