XEOGRAFÍA #2: CIUTAT
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc21WTp2aGigkLoQ0po7f0LUoWvtsFJp4uSgVivilEsQAYk8fPo_9JCCtMiHdnRx4JckZjaGRUyfmErVrNxkP9offvu1t11y49zXCuPPyasQX-QWx5Hj4tQcPLmsm-6tSLObf0/s400/rambla-de-girona-llibertat.jpg)
Acontece a hora do crepúsculo e a saraiba precipita Ciutat nun anverso agre, tenue. Linguas envolveitas de aves que infestan o ceo coa multitude torrencial das azas usurpadoras de nubes. Moreas de cristais cerámicos sementan a praza cun silenzo de estoupidos que se reflicte nun chan de xeo. O río é un espello firme, inquebrantábel. Só as oucas ceden partidas polo peso dos flocos boreais que coroan Ciutat e o bairro antigo. As laxes resisten.
…………………………………….
É noite xa. Escoito as doce de pedra cando xa ergue a estrelecida. Uns berros no xardín que circundan as edras. A vista que non chega albiscar o quen dos berros e o espello que se gorece na noite coas pasaxes dun libro. Laios tan brancos como a crueldade, cóengos da noite que revoan cando se desexa o pranto.
…………………………………….
É noite xa. Escoito as doce de pedra cando xa ergue a estrelecida. Uns berros no xardín que circundan as edras. A vista que non chega albiscar o quen dos berros e o espello que se gorece na noite coas pasaxes dun libro. Laios tan brancos como a crueldade, cóengos da noite que revoan cando se desexa o pranto.
Amauta Castro
Girona, 24/09/09
1 Comments:
Fermosas palabras neste outono de resistencia e morriña aceda.
Unha aperta !!!
Post a Comment
<< Home