LISCO, LISCAMOS...
Lisco, liscamos por uns días. Agardo que o tempo, a neve máis en concreto, repete a nosa fuxida momentánea.
Deixo nembargantes, uns versos (inacabados) sobre os que levaba un tempo a trebellar.
Teredes novas á volta. Estaremos alerta, por se fora preciso.
ACTO POÉTICO III: ESPELLOS
I
Eu son espellos
II
Unha dúas ou tres fragas de tristén e ausencia
e a férida derrota soletreada cunha dor que suplanta a fin
Iso é
III
Anuncióuse multipla e desexada /e nómade/ mesmo cambiante nos espazos xeográficos que ocupa
IV
Mais nós tentaremos sobrevivir na irrealidade
exercida
en pleno dereito ao suicidio colectivo
V
Debeu ser a tebra que xirou de súpeto ao se fechar a porta
VI
Nunha eclosión concatenada do sistema de paixóns do individuo
Abranguido na sombra coa tenrura húmida do claroscuro
Estás xónica e branca nas formas estriadas que degoiro
Absorto no mel opiáceo dos lenzos barrocos Permanezo
co xigantismo cruel das emocións crebadas
VII
E unha arregoada pálida lúa en colisión coas noites
VIII
Que me proliferas demográfica para asulagar co leixaprén calado nos muros do mundo
IX
Implicando a inocentes no silenzo posterior aos espellismos que foran fabricados por décadas
X
Ti partes estrelas de pan coa amencida e un comezo lácteo a enfriar o ceo cos vagalumes cósmicos do inverno
XI
Desfrutar do perfume subliminal dos incensos
XII
Ergues o sol coa linguaxe inexacta dos símbolos
XIII
FIN de toda especie (colectivizado o suicidio queda só o dereito á desaparición)
Expoño os métodos utilizados pola normalidade para o noso exilio social:
Destrucción dos xardíns fermosos
Alteración do son imposta pola licitación pantasmal do ruído eterno
Intimidación continua sobre os suxeitos-obxectos interditos
Imposibilidade para a mínima elección (presión-produción-aniquilación)
Aparición da catástrofe como resposta-consecuencia ao atihumanismo sistémico
Prohibición do exceso fundamentada na eliminación do verdadeiro
Porén estoupando no vento pretendo desfacer a monocromía absoluta
XIV
importa acaso algo da ausencia propia?
XV
Astroloxía poética da liquidación formal das forzas produtivas
hidrante común en casos de revolta
Tríptico da Anunciación (expoño):
* Que vivo dun xeito escuro
semellante el a un mausoleu de mármore e esquezo convencionalmente inscrito na autocensura legal de permanecer continuadamente escravo
** Que dispostos están no adro corpos soterrados nunha provisionalidade sen nome
*** Que sen cores arrepía tamén a noiteI
Eu son espellos
II
Unha dúas ou tres fragas de tristén e ausencia
e a férida derrota soletreada cunha dor que suplanta a fin
Iso é
III
Anuncióuse multipla e desexada /e nómade/ mesmo cambiante nos espazos xeográficos que ocupa
IV
Mais nós tentaremos sobrevivir na irrealidade
exercida
en pleno dereito ao suicidio colectivo
V
Debeu ser a tebra que xirou de súpeto ao se fechar a porta
VI
Nunha eclosión concatenada do sistema de paixóns do individuo
Abranguido na sombra coa tenrura húmida do claroscuro
Estás xónica e branca nas formas estriadas que degoiro
Absorto no mel opiáceo dos lenzos barrocos Permanezo
co xigantismo cruel das emocións crebadas
VII
E unha arregoada pálida lúa en colisión coas noites
VIII
Que me proliferas demográfica para asulagar co leixaprén calado nos muros do mundo
IX
Implicando a inocentes no silenzo posterior aos espellismos que foran fabricados por décadas
X
Ti partes estrelas de pan coa amencida e un comezo lácteo a enfriar o ceo cos vagalumes cósmicos do inverno
XI
Desfrutar do perfume subliminal dos incensos
XII
Ergues o sol coa linguaxe inexacta dos símbolos
XIII
FIN de toda especie (colectivizado o suicidio queda só o dereito á desaparición)
Expoño os métodos utilizados pola normalidade para o noso exilio social:
Destrucción dos xardíns fermosos
Alteración do son imposta pola licitación pantasmal do ruído eterno
Intimidación continua sobre os suxeitos-obxectos interditos
Imposibilidade para a mínima elección (presión-produción-aniquilación)
Aparición da catástrofe como resposta-consecuencia ao atihumanismo sistémico
Prohibición do exceso fundamentada na eliminación do verdadeiro
Porén estoupando no vento pretendo desfacer a monocromía absoluta
XIV
importa acaso algo da ausencia propia?
XV
Astroloxía poética da liquidación formal das forzas produtivas
hidrante común en casos de revolta
Tríptico da Anunciación (expoño):
* Que vivo dun xeito escuro
semellante el a un mausoleu de mármore e esquezo convencionalmente inscrito na autocensura legal de permanecer continuadamente escravo
** Que dispostos están no adro corpos soterrados nunha provisionalidade sen nome
Amauta Castro
Girona, 31/03/10
amautacastro@hotmail.com