EGOALDE 25/10/08

Analisando as declaracións públicas do Lehendakari Ibarretxe, valorando positivamente o feito que o señor Imaz xa non vai ser presidente do EBB, as perspectivas do futuro referendum son do máis estraño.
Eu amo o meu pobo enteiro, de Estaca á Baixa Limia e de Fisterra a Ponferrada (parafraseando á territorialidade catalá, de Salses a Guardamar i de Fraga a Maó). Creo nunha outra forma de territorialidade que xa teño manifestado noutras ocasións. Niso vainos a vida, e niso creo que os galegos temos moito terreo gañado malia termos espertado tarde neste tipo de reivindicacións. Que fariamos nós se tiveramos dividido o país nun feixe de estados diferentes (caso de kurdos, bascos, e cataláns), ou se tiveramos distintas idiosincrasias internas no seo da nosa propia nacionalidade ou unha grande fractura idiomática. Pois non, nós temos moito máis á nosa prol.
Eu amo o País dos Bascos enteiro. Certo é que o PNV opta por unha vía posibilista (de agradecer por outra parte tendo en conta que hai outros nacionalismos que nin se atreven a ser posibilistas por se acaso). Un referendum só para Euskadi-Sur, ou Egoalde, é unha opción que deixa de lado á incipiente Nafarroa Bai (segunda forza política do parlamento navarrés), que deixa de lado aos territorios de Iparralde (Eukadi-Norte, ou País Basco francés), e que deixa de lado potencialmente ao elitorado da esquerda abertzale.
Mais pensando egoistamente, eu cidadán galego, residente no Principado de Catalunya. Eu “fan político” tamén de Québec e de Flandres e das posibilidades das pequenas nacións como Sardeña, Córsega, Nunavut, Palestina, etc. Pensando egositamente digo, a min o que me interesa é que o Referendum sexa posíbel. Posíbel polo que propiamente significa esa palabra. Que sexa viábel poder decidir o noso futuro sen termos que contar co que digan as Cortes (porque iso xa pasou e non deu froitos), o Tribunal Constitucional (que xa sabemos todos ben o que pensa, e senón que llo digan a Ibarretxe), ou co que diga o Goberno Español. Que sexa viábel pode marcar un punto de inflexión nas vagas posibilidades das outras nacións sen estado existentes no seo do Reino de España, de poder decidir con votos iso que o exército español podería borrar do mapa constitucionalmente (arredemo!).
Porén, eu quero unha Euskal Herria enteira, pero creo e teño fe nas posibilidades de levar a cabo ese referendum e no que delas se deriva. Porque nós, cidadáns galegos, tendo un corpo nacional e social unificado como temos, poderiamos encetar un proceso deste tipo nun futuro. Quen sabe. Gañar ou perder pouco importa (non opino así no caso catalán, e penso que adicarei tamén algún post neste blogue para tratar a proposta de Carod-Rovira para o referendum de 2014 para o Principat de Catalunya) nesta ocasión importa dar un primeiro paso polas liberdades políticas no seo do Estado Español.
Recoñecermos un dereito aceite pola ONU desde 1960 é unha tarefa que o Estado Español non ten ben asimilada. Quizabes a digna e louvábel aposta de Ibarretxe sexa o primeiro chanzo para camiñarmos cara ao cumio das nosas diferentes realidades territoriais. Namentres, Ada e mais eu temos xa pensado visitar o territorio basco para esas datas, quen sabe se para celebrar unha vitoria. Alguén se anima? Deica o 25/10/08.
Girona, 02/10/07
amautacastro@hotmail.com