ANSIEDADE

ANSIEDADE

A man que apreixa o pescozo (como cada nome sen espranza)

Ten unha raiba que esgota ollos

E un insomnio que chove

Para soster os teitos

Por Amauta Castro

Salt, 22/01/2013

amautacastro@hotmail.com

ANASYRMA #1

A miña cidade resólvese no medo

Amauta castro
Girona, 15/05/2012


amautacastro@hotmail.com

FUNDAR UN VRAN (AUTOMANIFESTO)

Amauta Castro é un Eu que se asenta nos versos dos meus poemas - unha tentativa de abrirse á autocomunicación - unha ficción da linguaxe - un medio desesperado de supervivencia

O exilio voluntario foime preciso para idear un distanciamento (para min sempre imposíbel) - Migración = movimento / Exilio = estado humano = ausencia

A poesía é un contradiscurso en relación inmediata coa expresividade - un pasar do silenzo orixinal á palabra

O poema realízase como texto - a oralidade é unicamente reminiscente porque o texto pode ser impronunciable - este libro non ten ritmo porque non é un canto / non hai pentagramas nestes muros - Na medida en que a poesía inicia un distanciamento do oral hai unha independización do concepto de creación e recepción dos versos

A poesía cuestiona o modelo global de produción - é unha linguaxe inmediata das cousas / non se diferencia do natural / non é un ben de consumo - a propiedade artística debe ser unha eira colectiva onde o valor de uso da arte estea por riba do valor de posesión - a poesía é un reduto externo á comercialización / Quizabes é por iso que é a única produción enteiramente libre

Atopo que hai unha insuficiencia / inoperancia dos modelos rotinarios da escrita - o hábito é un aceno repetido / e como consecuencia as enrugas - Debemos encetar logo unha poesía da motivación / contra todo principio de arte pola arte / contra toda indiferencia - de costas á sociedade das louvanzas - que adquira o recoñecemento a través da lectura - o poema viría entón determinado polo representado - autor/a = representación = lector/a

A poesía é unha totalidade crebada - un fragmento - as partes deben cambiar os significado das cousas: dando atención ao detalle / incitando daquela a unha recepción activa do poema - non hai xerarquías - somos nós que gobernamos o todo - pois cando proxectamos un fragmento poético estamos a plantexar o porvir

A virtualidade hanos achegar ao contexto real dos poemas: á súa circunstancialidade - daí a loita pola busca dun soporte axeitado para a poeticidade

Descondicionemos as palabras / ou quedarán prendidas dos dicionarios - do mesmo xeito que os poemas dos que ninguén fala decorarán os enxovais mortuorios do idioma

Retomemos as murallas - o muro é unha linguaxe petrificada que pon en relación palabra e materia - poesía: testemuña da actividade humana (porén cultura)

Fundemos pois un vran como tentativa de fuxida - sen lle coutar a paisaxe á expansiva e verdadeira poesía - porque o certo é que a verdadeira poesía fuxe - o resto non é cousa nosa

Amauta castro

Girona, 17/04/2012

amautacastro@hotmail.com

POIESIS #1

E penso que somentes atesouramos as pedras porque son silenzo e catedral asemade

E que non houbo inda Homero que poetizara de novo as Illas

por Amauta Castro

Girona, 24/01/2012

amautacastro@hotmail.com

Con Roland Barthes

Qué fermoso chegar aos sitios sen coñecer ninguén

sen o xuízo do preexistente

Un imperio de escrita na orixe do sol

(con Roland Barthes)

por Amauta Castro

Girona, 18/01/2012

amautacastro@hotmail.com

ETNOCIDI

I

Assignificació del color de les portes obertes

Tres prunes grogues Etnocidi

Fòrmula assintomàtica de la mort

Ara que es contamina l'hivern i que Bangkok inunda les platges del Maresme

Aclarirem la foscor o augmentarem la tragèdia?

II

Els nenúfars són acudits quan inicien un vers

Potser seria més important dir misèria

III

Els incendis distreuen els ulls de la veritable pèrdua

IV

Una invasió de rius que ni tan sols volien entendre'ns

I llavors un soroll fet de tristesa

Tot dient fracassos nèmines sense cobrar hipoteques obertes a quaranta anys

V

És potser un testimoni acuós

aquell que observa les ombres i que alhora es mossega els dits

VI

Runes d'un país present

veniu si us plau cap a la claror

VII

Només vaig preguntar si vindries a la festa

VIII

Doncs ara la tormenta inicia el seu crit no per llarg temps

S'enfonsa amb la tremolor primària

que conclou amb les peces teatrals que ens alimenten

amb una lleu empenta de só estèril pronunciat a l'oïda

mentides que amb pètals s'impregnen d'una olor violàcia

Digues

digues ara que no hi havia temor

IX

M'ofega la llum clara que es desprèn d'un cel d'hivern

que ara ens fa plorar

Així

sense cap mena d'himne

Amauta Castro

Girona, 02/01/2012

amautacastro@hotmail.com

MORFEMAS

Acouto os aqueloutros morfemas que van colados á túa raizame

(enténdase aquí a desespranza)

Emporiso que escoito a proeza das illas que soberbiamente saben distraer as olladas dos homes

(e só dos homes dixen)

outorgando o favor imperfeito en cen minutos

que se consomen polo uso ou pola angueira fugaz

nas paisaxes que o solpor creba

co azur e o iris da ardentía

Coutando os fíos

coutando os fíos as articulacións fican mortas inmediatamente

inmediatamente os cans os meus cans devoran

o corpo e todo aquilo que considerei a miña aldea

Si

había milleiros de rostos que

me lembraban o pánico

Amauta Castro

Girona, 22/11/2011

amautacastro@hotmail.com