LENGA D’OC

Vaqui l’aubo que moun amo esperavo pèr s’escarravinha!
Frederic Mistral

Velaquí o abrente que a miña alma esperaba para acordar!

Consonte desaparez a prolongación rosellonesa de Catalunya en Salses, inda sen flor abrolla a lavanda polas terras do Midi francés. Destruída Occitania pola Francia-de-Montfort, percorren o meu imaxinario as fervenzas poéticas de Mistral e Peire Vidal.

Occitania constitue agora o centro das miñas Cassitérides. Do transo occitano proveñen as impenitencias lingüísticas do meu país, lañado se cadra coma os regos agrícolas de Gothia ou coutado da miña mente polo sangue deitado en Saler. Afonso Henriquez agallopa nas miñas dúbidas. Maldito dígrafo da discordia (grupo latino –nn-, evolución?), campo agora polo verdadeiro país do –nh-.

Amauta Castro
Girona 06/02/07