OS FILLOS DE MIL

Your mother Eire is always young
W.B. Yeats

A descuberta de Irlanda é un episodio de urxente actualidade. A tregua permanente decretada polo IRA semella chegar ao seu punto culminante no que podería ser a pista de despegue do movimento social republicano no eido institucional. Que ninguén se leve a engano, en Derry ceibe inda prende a rebeldía dos pobos grandes. Que en Gerry Adams refulxe tamén a luz antes da aurora e que todos sabemos -de certo- do xaxún voluntario e extenuante de Bobby Sands (poeta e soldado). Pois ben, a Eire socialista e única faime brochuras en verde perto da angueira. Anos de pasado veñen á conciencia (coma en Irlanda, coma en Irlanda) e palabras viaxeiras de Plácido R. Castro.

Parte desta fixación vén da nova película de Ken Loach, O vento que axita a cebada. Retratista ilustre da causa republicana e compañeiro dos bos espellos, Loach proletariza o inverno colonial da Eire aldraxada e con xustiza narra en colectivo a aposta nacionalitaria dun grupo de mozos alistados no exército libertador.

A historia que filma Loach ben podería ser a fidel narración de calquer episodio heroico dalgunha outra latitude política. Loach é incorrectamente obxectivo e transgrede os corazóns anglófilos para emerxer desde a realidade insular irlandesa. Fame, emigración, represión social, lingua, etc. Marcas decisivas do espanto e afiadas eixadas para a redención.

A auto-convicción irlandesa debe ser exemplo para a proxenitora común de Castelao e James Connolly. Fillos de Mil, nazón de Breogán, sons ámbolos dous do bolinar profético sobre os cantís de Brigantia.

Amauta Castro
Girona 06/10/06