CONSTRUINDO O FUTURO DO PRINCIPAT

Visto que estamos a desfrutar das festas locais, Fires de Sant Narcis, collín uns días de festa e reflexión. Festas, para desfrutar das loitas e trunfos do mundo Casteller e outros, caso desta foto na que unha chea de xente se amorea para metaforicamente construir un pobo. E reflexión, para poder votar, por vez primeira na miña vida, nas eleccións ao Parlament.

O caso é ben sinxelo, quen siga este blogue saberá perfectamente qué opcións políticas circulan nestes momentos pola miña mente. A esquerda de ámbito nacional (nacional dos Països Catalans, enténdese), non me deixa totalmente satisfeito. O independentismo oficial, capitaneado por Esquerra está a facer un alarde de social-liberalismo (se é que existe o termo) da pior caste. E por outra banda, está a manterse calada fronte á posibilidade de futuros pactos (ou pautos, segundo con quen sexa). O feito de estares calado Carod-Rovira, non é cousa nova, por ser señor de poucos alardes e efectismos, e por ben entender o futuro da gobernabilidade do País. A campaña é netamente independentista, cousa que non se lle pode botar en cara, por patriótica e sincera. Pero, desde o punto de vista da esquerda, deixo moi en entredito as ofertas electorais do devandito partido.

Por outra banda, o B.N.G. (único partido galego que veu por aquí a facer campaña, e tomar partido por alguén), segue a ser vítima dos seus pautos (digo ben, Pautos de Barcelona) co demo Converxente. Dito este inciso, a chamada Esquerda Independentista ( esquerda de ámbito nacional e social de tipo marxista) deixa moito que desexar. Así como, non nego que a súa aposta municipalista das CUP é unha boa aposta ( e da que moitos deberían tomar exemplo unitario), hai que deixar claro que até o de agora, ningunha (repito, ningunha) das opcións políticas deste espazo, teñen feito algunha referencia ao proceso eleitoral. Chama a atención o dato, visto que alomenos, e inda que logo non se faga campaña, paga a pena deixar algunha constancia pública crítica (xa sexa a abstención, o voto en branco, o nulo ou mesmo chamar ao voto para un terceiro partido). Pois non, millor no silenzo incapaz. Moito queda por madurar.

Fica claro pois, que non habendo unha outra posibilidade nacionalista e de esquerdas, estarei como en Galiza, entre a abstención e Esquerra, entre o non-voto e o oficialismo útil. Polo que a min se refire, nin o oportunismo do recoñecido, nin a inoperancia dos aspirantes.

Amauta Castro
Girona 30/10/06