NOITE PARA OUTONO, FLORES QUE SE ALONXAN...
A Raquel, coa segura certeza de que a dor desaparecerá das súas pálpebras
POETA MORT
Sempre darrera
els ocells invisibles
de l’esperança
¿Fins on ha anat aquesta
vegada,que no torna?
POETA MORTO
Sempre tralos
paxaros invisíbeis
da espranza
¿Até onde foi esta
vez, que non regresa?
Carles Riba, Del joc i del foc (poeta català)
posted by amauta @ 7:12 AM
2 Comments:
Ti es a nosa Irlanda do norte, a nosa Esmeraldina Bretanha tamén, a nosa Illa Arelada de San Brandán, o baluros de Donón, a sombra dos nosos albeiros sentires, o irmán que naceu de outra nai...
Ás veces, irmán, non sei que argumentar para afincar nesta loita feita blog.
A túa EXISTENCIA é un feito deferencial, un acto de rebeldía, unha xustificación do noso futuro e unha sincera alegría para os teus amigos entre os cais agardo me contes por muito tempo.
Continúa na luita dos oestrimnios e saefes.
Grazas bon Turonio!
Séculos de fartura agromen nas terras que con gloria narras no teu abeizoado blogue.
E se callar ponlle unha mapoula ou un cardo escocés que de lonxe deteña a invasión dos fodechinchos!
Terra a nosa!
Post a Comment
<< Home