MORFEMAS

Acouto os aqueloutros morfemas que van colados á túa raizame

(enténdase aquí a desespranza)

Emporiso que escoito a proeza das illas que soberbiamente saben distraer as olladas dos homes

(e só dos homes dixen)

outorgando o favor imperfeito en cen minutos

que se consomen polo uso ou pola angueira fugaz

nas paisaxes que o solpor creba

co azur e o iris da ardentía

Coutando os fíos

coutando os fíos as articulacións fican mortas inmediatamente

inmediatamente os cans os meus cans devoran

o corpo e todo aquilo que considerei a miña aldea

Si

había milleiros de rostos que

me lembraban o pánico

Amauta Castro

Girona, 22/11/2011

amautacastro@hotmail.com