Palabras de Amauta

Wednesday, October 28, 2009

IMOS A XAPÓN !!!



Este foi o motivo principal do silenzo destes días (ou semanas). Unha viaxe agardada e da que coma sempre desexamos sexa proveitosa. Terra Xapón que centrou grande parte da miña atención durante este máis de ano e medio de estudos sobre a lingua e a cultura nippona. Interese compartido con outras moitas persoas que dun xeito ou doutro me foron manifestando ao longo deste tempo. Leituras de Kawabata, Dazai, Mishima, Murakami...

Se cadra chegará un tempo no que a sinxeleza do verso nippón sexa importado cara a Terra de Poente que é a Vella Gallaecia, e onde xa se manifestara a través de varios e benqueridos poetas. Namentras desfrutaremos do días outonizos da Nación da Orixe do Sol, e dos vermellos e ocres das paisaxes de Kyoto, Nara, kamakura.etc.etc.etc.etc.


Unha fonda aperta.Que alí onde eu estea veñan comigo as estrelas.

Amauta Castro
Girona, 28/10/09

Sunday, October 18, 2009

AND THE WINNER IS...


Aprendéranme cando neno que sempre se debe aplaudir despois da función. Pois ben, estando estes días na compaña de Ada, falabamos da desaparición mediática de Obama. Certo é que Obama aparez nos media alomenos unha vez ao día pero non é menos certo que o pulo co que se nos mostrara nun primeiro momento foi esmorecendo até o renascer proporcionado polo Nobel da Paz.

Dicía non sen razón, Ada que as opcións existentes en todas as apostas eran de todo desacertadas e que semellaba que andaría moi probabelmente parar ás mans de Bill Clinton. Pero non, xigante foi a sorpresa cando a Academia desmarcouse cun fallo de todo inesperado. Porque alguén lembra que fixo Barack Obama pola paz? As tropas han ser retiradas de Iraq, pero inda fican alí "temporalmente". De Afganistán, nin falar, alí semella que "a misión" ten inda para un tempiño, de Guantánamo nada "is still in process"... E das outras coitas do seu mandato? Ren, nin sanidade universal (freada polas familias políticas ianquis de toda a avida), e do Bloqueo a Cuba ren, retido por unha especie de negociación á tremenda da que supomos Obama pretende gañar tempo e aumentar as molestias a un país que inda agarda RESPETO do seu viciño máis forte.

E dos conflitos de sempre? Ren, e é que os clásicos nunca perden. Eses conflitos encistados que desexan dun líder quen de solventar problemas, tender mans e propor saídas. Éses son os problemas que un líder internacional debe afrontar, non si? Que foi dun Sudán, dunha República Democrática do Congo, Palestina, Paquistán, Cachemira, Kurdistán, Iemen,...Que foi deles? Pois nada, supoño que andan a envorcar na súa propia merda, como foi costume na fin do anterior século.

Pola contra di a Academia que o premio vai pola súa aposta polo desarme nuclear. O Presidente do país máis armado do planeta (co permiso de Israel), o país co meirande arsenal atómico que coñeceu a historia da Humanidade, ¿? É el o coudel do desarme?
Non vou culpar a Obama de todos os males. Sería simplista, pero é que a min de cativo ensináranme a aplaudir despois da función. E pola contra aquí somentes hai beizóns erráticas dun premio desherdado e baleiro nun mundo proclive ao continuo fracaso diante da paz.

Amauta Castro
Girona, 18/10/09

Monday, October 05, 2009

A FRASE

Recén chegado estou de Londres, un vello amigo que adoito vistar alomenos unha vez por ano e que agardo manter dentro da miña axenda por moitos máis. E é que o melting pot (ese crisol de culturas) que contén a a cidade das néboas e neboeiros espallados, tenme de certo abraiado e mesmo esperanzado por riba de calquera outra tentativa xenófoba que poida existir Europa adiante. Recomendo porén Brixton (lembremos a música dos The Clash) e Brick Lane, lugares prezados pola exótica virtude da multiculturalidade.

pois ben, foi no aeroporto de Stansted (lembremos que son un viaxeiro low cost) que merquei un exemplar do órgao de expresión do neoliberalismo máis cruel, é dicir de The Economist. Xa sei que moitos opinarán que me deixo levar polos tóxicos máis duros pero é que non deixa de ser preciso aprender do inimigo e dos seus mecanismos máis subtís. Pero a verdade é que The Economist non é moi subtil que digamos. É por iso que lendo o seu último editorial, lembrei unha conversa da que fun atento espectador hai non moito tempo.

Di The Economist, que é preciso criticar á diferentes economías asistenciais de Europa (por exemplo Alemaña) por non iren directas a solventar os problemas da presente crise a través dos "verdadeiros" dispositivos dos que dispoñen os estados para atallar o problema. É dicir, abaratamento do despido, aumento da xornada laboral, redución de planteis, axuste estrutral da inmigración, etc. Digo eu que ao señor ou señores editores de The Economist non lles viría mal de todo auto-regularse os soldos ou, despedirse e pasar uns mesiños sen cobrar para se decataren de como vai este mundo (nefasto) que "tan ben se autoregula a través do mercado" (como eles mesmos asinarían).

Pois ben a frase que me veu á mente ao ler o devandito editorial vén dunha conversa que escoitei mentres agardaba por uns trámites no rexistro civil da miña Ciutat.

A funcionaria do rexistro civil preguntaba (a efectos estatísticos) a unha parella que ía inscribir un neno recén nacido, ...

- Non cubriches o do traballo...A que te adicas??
-Agora estou no paro. Por iso non o cubrín...

-Pero que facías antes?? Así poñemos a túa última ocupación e listo.

-Pois mira...Vixiante, repartidor, pizzeiro, obreiro da construción...

Velaí a realidade da miña xente, da miña xeración. En todo o seu esplendor diante da crueldade dos números e da economía política dictada iso si, polos de sempre.Agardo pois, que os editoriais do mundo no que vivimos sexan algún día da xente que precisa ser editorializada. Con voz propia, con integridade.

Non perdamos a espranza.

Amauta Castro
Girona, 05/10/09

Estadisticas y contadores web gratis
Estadisticas Gratis
Estadisticas Gratis