NO COMMENT

Nestes tempos de crise, vése que alguén inda fai cousas GRATIS...

Amauta Castro
Girona, 28/09/08

amautacastro@hotmail.com

A SOLIDARIEDADE DE CADA DÍA

Son moitas as veces nas que penso en pararme a reflexionar un átimo diante desta bitácora pero son poucos os momentos axeitados. Neste caso, a semana aconteceu entre necesidades solidarias que penso non alleas á liña seguida polas palabras que veño deixando por estas páxinas desde hai un par de anos.

Primeiro foi Cuba, a Illa da dignidade, que malia ter un sistema casesque perfecto de evacuación en caso de furacáns, padeceu a ira de tres deles consecutivamente. Dáme proba dos bos dispositivos para a seguridade civil neste tipo de casos un amigo de "vacacións" na illa (que penso que tivo máis ben poucas vacacións por este mesmo motivo). Pois ben, o sistema de protección e evacuación funciona pero semella que hai algo contra o que xa non se pode loitar desde o socialismo cubano. A desfeita das colleitas e das infraestruturas deixou a illa cunhas perspectivas un tanto coutadas pola desfeita de tres furacáns seguidos. É por iso, que facendo gala da solidariedade de cada día eu penso aportar inda que sexa un par de patacos a unha das contas abertas para axudar a Cuba. Semella cousa de coerencia persoal e mais de razoábel urxencia. Fago público que tamén, que a viaxe que Ada e mais eu temos pendente a Cuba non vai ser distinta nin vai deixar de ser por mor destes "pequenos problemas", é máis, aproveito para recomendar facer turismo por esas terras de rebeldía.

Por outra banda, adianto tamén o meu total respaldo aos encausados e xulgados e condeados membros de Askatasuna-Gestoras. A miopía dos xuices a Audiencia Nacional pensa que a solidariedade coas cadeas e coas persoas presas vai desaparecer por cousas tan leves coma eses mecanismos de represión que exercen. Non fai falla ser moi listo para pensar/saber que as propias familias (e amigos) dos que agoran encadean refarán dalgunha forma (lícita ou non) unha organización de apoio a presos bascos e se non ao tempo.

Engado tamén que a ilegalización de ANV e EHAK, malia non ser especialmente sorprendente, non deixa de ser menos patética, vulgar, nociva e de gusto máis ca dubidoso. O caso é que os resortes da Lei de Partidos (lembremos que na votación do Congreso dos Deputados o BNG votou absténdose) semellan aplicarse só nun sector xeográfico concreto e como ben din distintos responsábeis da vida institucional basca, non colaboran en exceso coa normalidade social do seu país. Non había que ser moi listo para saber todo isto, non si? Claro que, cando a palabra fica proibida a min (e a outros coma min) non se nos ocurre nada máis ca unha forma política de loita e non é precisamente a máis fermosa pero si necesaria (repetimos, cando a palabra é proibida/silenciada/esmagada).

Cambiando de hemisferio, Bolivia tamén esta a precisar do máis fondo respeito internacional e da máis concreta e precisa solidariedade. Chégame grazas ao meu irmán Turonio, unha misiva dunha amiga nosa que anda en tarefas de cooperación en Bolivia e que semella vivir moi de perto o racismo e a violencia social instigada polo imperialismo. Desde aquí tamén o meu recoñecemento á tarefa de Evo, dos cooperantes, e das camadas indíxenas que estan a sofrir a violencia imperialista vestida de autonomismo. Felicito tamén as intelixentes (inda que socialdemócratas) medidas levadas a cabo por Chile para recoñecer a posición democrática do Presidente Evo Morales. Desta vez a Bachelet non o fixo mal de todo, quero precisar que só desta vez.

Fechando esta crise, "yanquis de mierda váyanse al carajo", quero dicir que todas as tentativas de deixar en evidencia a Hugo Chávez por estas palabras quedan literalmente anuladas cando a candidata republicana á vicepresidencia dos USA, Sarah Palin, coloca no seu punto de mira unha posíbel situación de guerra con Rusia en caso de ataque a algún aliado da NATO. Estámoslle moi agradecidos á señora Palin, tanto eu como o conxunto da Humanidade visto que un hipotético confronto entre potencias sería de todo destructivo. Pero esas declaracións non xeraron nin a metade de titulares que as de Hugo Chávez. Dámoslle porén as grazas á señora Palin e ao monólogo mediático dos poderosos.

Velaí a solidariedade de cada día. A miña, a de moitos outros e tamén a da futura maioría dos pobos deste mundo posíbel que esta a agromar. Saudos cordiais.

Amauta Castro

Girona 21/09/08

amautacatsro@hotmail.com

Conta corrente de solidariedade con Cuba en Galiza

CAIXA NOVA

2080 0522 9 8 0000008803

CIUTAT, A ESTELADA E NÓS

Segundo Ada e mais eu, a de hogano foi unha Diada lixeiramente diferente do resto. Penso que foi portada dalgún diario de ámbito estatal que en 40 concellos do Principat de Catalunya a Estelada (na súa versión histórica) ondeou malia o contubernio xurídico-mediático.

Pois si, a Estelada cumpliu 100 anos. Unha bandeira que leva as catro barras de Guifré el Pilós sobre o fondo amarelo dos condados da Catalunya Vella e a estrela branca sobre un triángulo azul no seu estremo superior. A inspiración da bandeira é unha mestura da cuatribarrada catalana de sempre e da bandeira cubana (tendo en conta que as independencias de Cuba e Filipinas estaban "de moda" entre os catalanistas daqueles tempos).

Feita a introducción histórica, o Concello de Ciutat aprobou co apoio de ERC, ICV e CiU unha moción pola que durante a Diada serían retiradas tódalas bandeiras do Concello agás a Senyera. Amáis, unha Estelada presidiría a Praza de Catalunya visto que de pendurada do balcón do Concello incorrerían nun delicto. Lembremos que no que se refire ao uso de bandeiras "anti-constitucionais" o Concello de Ciutat xa tiña experiencia cando anos atrás a bandeira tricolor da IIª República fora pendurada durante uns diíñas. A decisión do uso da Estelada non foi mala de todo, mais o problema veu da aplicación da mesma.

Certo é que o óptimo sería que a bandeira española nunca estivera presente no consistorio e que a estelada debería ondear no propio edificio e non na Praza de Catalunya. Pero inda así, considero que non estivo mal a decisión tomada por ERC, CiU e ICV. O problema deriva de que a Estelada presente en Praza de Catalunya tiña unhas dimensións irrisorias, e estaba situada nun estremo da praza (entre unhas farolas, manda carallo!), como cun certo aceno de vergoña política, como con covardía (enténdeseme, non si?). Que as forzas institucionalizadas optaran pola mellor situación xurídica posíbel entra nos meus cálculos. Pero que a Estelada sexa de todo-a-un-euro e o mastro estea abeiradiño como para-que-non-me-mire-Grande-Marlaska, dá pena.

Xa vedes, en todos os sitios hai para contar. As cousas feitas con présas non funcionan ben.

O caso era non mancarse.

Amauta Castro

Girona, 13/09/08

amautacastro@hotmail.com

ADEUS, AUGAS DE MONDARIZ...

Expoño comunicado de Augas de Mondariz. Lean e xulguen...

«Nuestra empresa es orgullosamente gallega...Deseamos afirmar que ni el ataque al gallego del pasado ni la imposición que se realiza en el presente lograrán resultados.El poder de la libertad y la decisión de la gente son lo que ha permitido que el gallego -- (no mezclar ni confundir con el potugues) ---- sobreviva -Como empresa si podemos afirmar que es verdad que las políticas actuales de IMPOSICION si afectan la contratación de "gente" de calidad de 30 a 40 años sobre todo con familia porque no "aceptan" la imposición de una lengua que no sea castellano para sus hijos.Imponer es y seamos muy claros es decir: mínimo 50% en gallego y máximo 50% en castellano... esa modificación a la ley en educativa SI es un retroceso.Se debería estar pensando en este mundo globalizado que para realmente entregar verdaderas oportunidades de FUTURO a las nuevas generaciones se debe de ofecer el INGLES como segunda lengua...Toda la literatura de cualquier ciencia o carrera está en inglés, hasta los chinos para comunicarse con el mundo lo utilizanNo guste los USA o no es algo independiente, hoy día, el inglés y el español son las 2 lenguas que PERMITEN la universalidad...y eso no está reñido con disfrutar el gallego.. pero sin imposición.Somos una empresa que exporta a 30 países y que ESTA COLOCANDO LA IMAGEN DE UNA GALICIA; ESPAÑA a una altura que supera a marcas de prestigio y presencia internacional en comunicación, tecnología y creatividad.Orgullosamente gallegos, deseamos proyectar y representar en todos nuestros contenidos la bellleza, la riqueza y la magia de Galicia al MUNDO:Decidimos y encontramos que en inglés y español podemos llegar a todo el planeta . Con estos 2 idiomas podemos comunicarnos con todos los distribuidores y consumidores de la marca Mondariz.El comic de http://www.kidsmondariz/, está realizado con personajes CREADOS EXPROFESO representando a los animales típicos de galicia: liebre, halcón peregrino, jabali, lagartija, murciélago y libélula) típicos del Río de Tea que rodea Mondariz Balneario.Es nuestro deseo dar a conocer internacionalmente Galicia, pero lo tenemos que hacer en el idioma internacional por excelencia: el inglés.Mondariz debe ser reconocida no solo como la mejor agua de Galicia sino como una de las mejores del mundo, porque es una verdad y el prestigio y liderazgo en calidad y conceptos la avalan desde 1873..Todo este nuevo concepto nos permite exportar y crear nuevas fuentes de trabajo, en áreas de producción, comerciales y de distribución, tan necesarias para los jóvenes gallegos que intentan incorporarse a la sociedad del trabajo y que por no encontrarlas en Galicia tienen que salir a buscarlas a otras comunidades e incluso a otros países, ya ni hablar de "importar" /de otras provoncias o del extranjero), personal cualificado, porque que no desean instalarse en Galicia, por las restricciones que se está provocando con el leguaje en el caso de españoles y peor para el de extranjeros que no encuentran por lo menos el idioma inglés como lo que debería ser el SEGUNDO idioma que sería algo que REALMENTE permitiría progresar a nuestra juventud gallega....Por supuesto que vamos a "patrocinar y apoyar" la cultura gallega organizando eventos de literatura, teatro,música, etc,con la finalidad de promover el galego como una fuente de riqueza cultural, magia inspiracional y de melodía poética.Ni la posición en contra de hablar gallego del pasado, ni la imposición del presente contribuyen en nada a conservar el bellísimo idioma del galego"..La tradición y la propia gente es lo que lo ha preservado y preservará esta mágica y hermosa lengua..Pero tenemos que ser también prácticos y entender que formamos parte de un país que se llama España y que el idioma castellano llena las necesidades de comunicación de una parte muy importante de nuestros consumidores, América Latina, por ejemplo.Por eso nuestra comunicación internacional, en este mundo globalizado, se decidió que tenía que ser español e inglés.[...]»

SODES TÓXICOS, AUGAS DE MONDARIZ...ADEUS!

Amauta Castro

Girona, 09/09/08

amautacastro@hotmail.com

IT’S ALL THE SAME FUCKING DAY, MAN

"I don't understand how come you're gone, man. I don't understand why half the world is still crying, man, when the other half of the world is still crying too, man, and it can't get it together. I mean, if you got a cat for one day, man — I mean, if you, say, say, maybe you want a cat for 365 days, right — You ain't got him for 365 days, you got him for one day, man. Well I tell you that one day, man, better be your life. Because, you know, you can say, oh man, you can cry about the other 364, man, but you're gonna lose that one day, man, and that's all you've got. You gotta call that love, man. That's what it is, man. If you got it today you don't want it tomorrow, man, 'cause you don't need it, 'cause as a matter of fact, as we discovered on the train, tomorrow never happens, man. It's all the same fucking day, man."

Janis Joplin (reflexión transcrita dun concerto en directo)

Comeza xa a hora da volta á normalidade. O tedio, spleen, esa realidade cotiá que nos adormece diante dos soños que instaurabamos anos atrás. Nos vindeiros días volve o horario de traballo de inverno, a rotina horaria que se estende de setembro a xuño do vindeiro ano.
Lin hai pouco a alguén que con convicción dicía que cando nenos non aspiramos a ser contribuintes de salario fácil e vida razoada. Os nosos heroes e heroínas son especímenes que trascenden á historia por algo máis ca unha hipoteca pagada coa suor da fronte, ou un coche deportivo financiado a prazos. E ten razón, abofé. Froito da nosa autocomplacencia moitas veces reiteramos conductas que non semellaron facer moi felices ao que nos precederon na vida. Pero nós, conscientes do correcto, reiteramos coa mesma angueira as traballosas vidas dos que chegaron antes ca nós ao mundo. E que?
Unha canción de Janis Joplin, da que falo casesque de memoria, di nunha das partes recitadas-faladas que os días se prolongan até que desccobres que non son días distintos senón que son “the same fucking day”. Penso que é unha versión en directo de “One good man” pero non ando seguro de todo, así que perdoade a inconcreción. Pois niso, “the same fucking day”, incide este post un tanto aguniante.
Pero co mesmo, coa mesma predisposición a que esta intrascendente existencia de poeta-funcionario-viaxeiro-contribuinte-blogueiro-librepensador (tremendo constructo que acaba de sair) penso que está a agromar un tremendo cambio do que espero mantervos informados a medio prazo.
O mundo está cheo de reptos que a xente (xente normal) foi collendo co pulo que lle deron os seus propios horizontes. Até hai pouco eu, que sempre me identificara como unha persoa sen atribucións, nin méritos, nin vocacións; até hai pouco, dicía, non atopara un pequeno horizonte (isto xa comeza a dexenerar en plan “libro de autoaxuda”). E é desde esa propia vontade na que cadaquén vai trazando os seus camiños e vai perpetrando con máis ou menos fortuna as súas decisións coa vida. Porén, ando a argallar un cambio de fundo na miña existencia. Cambios que moitas veces non poden ser comprendidos desde outras mentalidades afeitas á monotonía e mesmo aos espellismos que comporta.
Dicía que volve o tedio dos días curtos con longas xornadas laborais, das horas diante do ordenador e dos expedientes, dos xefes airados e dos compañeiros chismóns. Pero desta volta, tentarei crebar a monotonía dos días para no futuro fornecer os minutos do meu tempo con distintas e anovadas espranzas.
Non chamemos agora por Joplin, dixera o poeta.

Amauta Castro
Girona, 07/09/08

amautacastro@hotmail.com