LONDON CALLING

Lo que pudiéramos llamar absurdas sinfonías de la imaginación
de Leopoldo María Panero, en Así se fundó Carnaby Street

Londres funcionaba dun modo frenético. Tren a Edware Road vía Paddington (mind the gap, please), a ficción noctámbula que esperta do inferno-red-sorgo de Chinatown e o bafo aguniante do día que comeza cos retrasos en dirección Barbican. Rostos crebados na incerteza, que se non.
Paddington foi o inicio do espellismo ao acordar saíndo do Tube diante do Hilton para saber que nós pertencemos ao abrente dos pobres que falan un novo modelo de lingua crioula que naz de trasuntos tan antigamente coloniais. Falo dos hindis e dos sikhs, dos bengaleses escuros e dos despaciosos antillanos deambulando no calipso polas rúas de Notting Hill. O tubo remexe o interior da cidade e a miña mente pensa nunha prolongación onírica de Vigo St cara un arrabaldo galego que conectara, alomenos en soños, Poboadores con Camden á altura histórica do cable inglés que antano deixara os impulsos eléctricos do mundo británico.
Pois iso somos, un arrabaldo pigdin que suma palabras saídas do barumbio das tebras do nembargantes pétreo globo terráqueo que en Londres semella máis perto da diversidade. Chove e repunta o día de vagar, e quer e non quer deixarse lonxe de nosoutros. A sombra da tristura imaxinaria de J.M. Barrie acampa entre Kensington e Hyde Park con contos de nenos e silenzos de amor sen fronteiras confundido entre soños maternais e malenconía. Iso mesmo, unha malenconía crónica, gótica, que me poboa tremendamente e que se materializa nos gravados artesanais dun William Blake que varre entre as iluminacións precarias do que comeza. Nel deixei repousar os toqueneos cansados dun pensamento que se me esgota para falar dunha efixie urbana que restitue os principios da verdadeira dialectica dos mundos. Espazos en continuo movemento, terras de serenidade imposíbel que se interconectan cun estoupido masivo que fai xigante a harmonía coa que se compoñen.

Amauta Castro
Girona, 30/04/08
amautacastro@hotmail.com

AIMÉ CÉSAIRE: “JE COMMANDERAI AUX ÎLES D’EXISTER »

Colonisation et civilisation

Et puisque aujourd’hui il m’est demandé de parler de la colonisation et de la civilisation, allons droit au mensonge principal à partir duquel prolifèrent tous les autres.
Colonisation et civilisation ?
La malédiction la plus comunes en cette matière est d’être la dupe de bonne foi d’une hypocrisie collective, habile à mal poser les problèmes pour mieux légitimer les odieuses solutions qu’on leur apporte.
Cela revient à dire que l’essentiel est ici de voir clair, de penser clair, entendre dangereusement, de répondre clair à l’innocente question initiale : qu’est-ce en son principe que la colonisation ? De convenir de ce qu’elle n’est point ; ni évangellisation, ni enterprise philanthropique, ni volonté de reculer les frontières de l’ignorance, de la maladie, de la tyrannie, ni élargissement de Dieu, ni extension du Droit ; d’admetre une fois pour toutes, sans volonté de broncher aux conséquences, que le geste décisif est ici de l’aventurier et du pirate, de l’epicier en grand et de l’armateur, du chercheur d’or et du marchand, de l’appetit et de la force, avec, derrière, l’ombre portée, maléfique, d’une forme de civilisation qui, à un moment de son histoire, se constate obligée, de façon interne, d’étendre à l’échelle mondiale la concurrence de ses économies antagonistes.
Poursouvant mon analyse, je trouve que l’hypodrisie est de date récente ; que ni Cortez découvrant Mexico du haut du grand téocalli, ni Pizarre devant Cuzco ( encore moins Marco Polo devant Cambaluc), ne protestent d’être les fourriers d’un ordre superieur ; qu’ils tuent ; qu’ils pillent ; qu’ils ont des casques, des lances, des cupidités ; que les baveurs sont venus plus tard ; que le grand responsable dans ce domaine est le pédantisme chrétien , pour avoir posé les équations malhonnêtes : christianisme = civilisation ; paganisme = sauvagerie, d’où ne pouvaient que s’ensuivre d’abominables conséquences colonialistes et racistes, dont les victimes davaient être les Indiens, les Jaunes, les Nègres.
Cela réglé, j’admets que mettre les civilisations différentes en conact les unes avec les autres est bien ; que marier des mondes differents est excellent ; qu’une civilisation, quel que soit son génie intime, à se replier sur elle-même, s’étiole ; que l’échange est isi l’oxygène, et que la grande chance de l’Europe est d’avoir été un carrefour, et que, d’avoir éte le lieu géométrique de toutes les idées, le réceptacle de toutes les philosophies, le lieu d’accueil de tous les sentiments en a fait le meilleur redistributeur d’énergie.
Mais alors, jke pose la question suivante : la colonisation a-t-elle vraiment mis en contact ? Ou, si l’on préfère, de toutes les manières d’établir le contact, était-elle la meilleure ?
Je réponds non.
Et je dis que de la colonisation à la civilisation, la distance est infinie ; que, de toutes les expéditions coloniales accumuléees, de tos les statuts coloniaux élaborés, de toutes les circulaires ministerielles expédiées, on ne saurait réussir une seule valeur humaine.

De Aimé Césaire, en Discours sur le colonialisme


Nun amargo café recibín de mans de La Vanguardia, a noticia da morte esta semana de Aimé Césaire. Do salobre sabor das illas aló por Martinica, e do escuro proceder da negritude e da súa expresión cultural franco-antillano-africana, poño eu por nome á poesía deste adail da descolonización dos pobos oprimidos pola Francia-de-Montfort, e polo saudo homoxeneizador das luvas metálicas de Xoana de Arco. Sexa como for, República Francesa ou non diante, a poética francófona e comunista deste home ben paga a pena. Deixo pois este pequeño reducto ideolóxico de Césaire para a lectura e a admiración de vosoutros.
Non esquezades que illas non son montes. Que naquelas mesma illas segue a repousar a man versificadora de Derek Walcott, René Depestre, Lezama Lima, Dulce Maria Loynaz, Bob Marley, Kamu Brathwaite, Nicolás Guillén...E que nelas inda abrolla unha primavera tal como as moitas que desexara Cunqueiro para o idioma noso.
Donc, camarade, au revoir!

Amauta Castro
Girona, 19/04/08

amautacastro@hotmail.com

ALGUÉN DIXO QUE...

Con este último acto devolvémoste á auga,
alí onde está a soñar o teu amor:
sodes agora os dous máis materia, e pura,
máis pesada que cando o vento levaba alá a tardiña
a vosa fala, e a túa voz enguedellada
no acubillo do teléfono.
Sexan a vosa garda
os arroaces que arquexan esta primeira tarde
de vós xuntos para sempre:
que Arión vos asubíe as palabras,
que batan en Domaio e abran logo un eco na ría,
que os vosos átomos amados pousen no fondo
e alí queden
ata o final absoluto dos tempos.

de Vigo, Helena de Carlos (poeta galega)

Hai menos dunha semana recibín distintas felicitacións. Algunhas moi prosaicas e que pouco teñen que ver con nada salientábel. Mais recibín dous mails. Un que agardaba hai tempo e un outro que nin sequer pensara que chegaría. Pouco importa de quen veñen ou o valioso efecto das súas palabras.
Un descríbeme como unha persoa escura e densa. Non podo negalo, son precisamente iso, unha especie de buraco negro onde se compacta a materia submetida ela a forzas dificilmente controlábeis. Iso son.
Un segundo correo é especialmente correcto e mesmo rezuma cortesía. Seica alguén atopou nos meus versos certos paralelismos con Helena de Carlos. Nunca tal pensara pero recibíno con agradecemento. Todos temos algunha duplicidade na nosa propia historia que nos fai chegar a aspectos cromáticos que emanan directamente dos lugares compartidos. É Vigo, ensaio proletario do futuro que ha vir (alguén dixo).
Grazas, a ambolos dous. Un saudo.

Amauta Castro
Girona, 14/04/08

amautacastro@hotmail.com

ISTO XA O VIVÍN...

Quiero ser como tú, ¡oh rostro de los pobres!,
misterio del dolor y la sonrisa, porque el aire,
el simple aire límpido y vacío,
llenará nuestras voces y esperanzas.

de Cintio Vitier, El Aire

Nestora estremecen os días nos que Abu Jamal pasará á eternidade acubillado na súa vida enteira en prisión. Supoño que o “humanitario” feito polo que se lle conmutou a inxusta pena de morte por cadea perpetua axuda a revivir sentencias dos pasado que se conmemoran hogano.
Fago un pequeno aviso, a min o Tíbet tenme un perfume de Eau de Kosovo ou mesmo de Montenegro nº5. Recendos de xeopolítica da vergoña e da xenreira que se sementa aló onde se pode subvertir a orde internacional (ou nin iso). China deixa moito que desexar en moitos aspectos. Practica a mesma pena de morte que os USA e se adica a soster unha orde interna tremendamente desigual e etnocéntrica que provoca este tipo de desavinzas. Amais, a política chinesa cara o exterior está a manter unha liña economicista na que pouco importan criterios éticos si aplicados por outros polos de rebeldía mundial (dígase a miña benquerida e admirada República de Cuba).
Pois ben, eu penso coma Xulio Ríos que neste espazo polítco hai unha tremenda e recíproca hipocresía. O Tíbet e os seus dirixentes no exilio viven dunha autoimputada bondade que a moitos non nos oculta certos pasados non tan lonxanos onde unha aristocracia teolóxica facía vivir a un 65% da poboación do Tíbet na total dependencia e no total asoballamento social. Os amigos do Tíbet non son máis que voces que moitas veces nin sequer respectan os dereitos humanos máis básicos noutras partes do mundo (Iraq, irmáns Iraq). Pero que noutras ocasións se unen para exercer unha espiritualidade naif e díscola que selecciona un determinado tipo de subversións politicamente correctas.
Persoalmente non desexo independencias determinadas por clérigos e resistencias internacionais sustentadas nos dondos outeiros de Hollywood, máis que nada por unha cuestión de bo gusto e hixiene política. Iso non xustifica nin a substitución poboacional dirixida polo goberno chinés, nin os intentos de estabelecer un silenzo treboento mesturado con prédicas censuradoras.
Queda dito que estou con Abu Jamal e coa xustiza. Coa súa loita. Cunha China verdadeiramente revolucionaria e non burocrática. Cun Tíbet laico e tamén socialista que saiba retecer as súas tradicións co devezo da igualdade. Eis a continua espiral que se desenvolve para mostrarnos o curso desta historia narrada que se podería predicir coa sinxeleza dun guión de teleserie.
Isto xa o vivín...


Amauta Castro
Girona, 08/04/08

amautacastro@hotmail.com

TRAZOS DUNHA ESCRITURA MILENARIA

hashi fumeba uo shizumikeri haru no mizu

Piso a ponte
e afunden os peixes:
auga de primavera

Shiki (poeta xaponés)

Nestes últimos días en que puiden apreciar a importancia da action painting nas pingas infindas de Jackson Pollock (Reimundo Patiño agarda facendo espirais para os versos coureláns de Novoneyra), creo que encetei un proceso de autodesfrute moi especial.
Cando neno, as impertinencias caligráficas dos cadernos Rubio fixéranme padecer entre os bucles (malencónicos ou non) e as espirais dextróxiras e levóxiras que desafiaban a punta do meu lapis. Recoñezo a miña incapacidade cos trazos e co pulso crebadizo dun neno que precisaba con urxencia acadar o coñecemento polo medio máis rápido e directo. Dicía Cortazar que a imaxinación dun neno esmorece cando alguén lle esixe que debuxe unha casa.
Pois ben, coa lingua xaponesa acontece unha outra cousa. Hai xa un mesiño que (fago público nestora por vez primeira) comecei a recibir clases de lingua xaponesa. Si, e non por frikismo, recoñezo. Nin o manga, nin o anime, nin nada que se lle asemelle. A min da cultura xaponesa gústanme os haikus, as películas de Ozu, Kurosawa, Imamura e Mizoguchi; os bonsais e o suicidio de honra consagrado por Mishima e outros (dígaselle seppuku ou hara kiri). Namais iso, e as horas deitado diante da pluma e o hiragana. Porque a lingua xaponesa me fixo reatopar a arte caligráfica ao xeito dun diario íntimo inscrito sobre a pel dunha amante (cito en nome de Peter Greenaway, The Pillow Books), dunha amante lingua das illas onde comeza o sol e porén o abrente.
Deixo para desfrute visual este cadro do xaponés Kazuo Shiraga, obra de action painting que figura pendurada das poboadas paredes da Beyeler Fondation. Nos trazos ben se podería reflectir un kanji con ornamentacións varias e un azul de estanque e carpas multicolores a se remexer nas augas do rexos do shinto.
Para cumplimentar o post, un haiku traducido ao galego e que ben podería ser un retrato primaveral das flores que xa chegan á miña Ciutat. Por elas, un recendo de días que se alongan coas horas do mes de abril.

Girona, 1/04/08
Amauta Castro

amautacastro@hotmail.com